هوش مصنوعی: من همچون چنگی در سرزمین افغانستان هستم که از درد و بی‌عدالتی بی‌خبرم و تا زمانی که از تو آسیبی نرسم، نیازی به فریاد زدن ندارم.

هوش مصنوعی: در نزد من، عواطفی وجود دارد که این رقبای من به خاطر آن عذاب می‌کشند. ناله‌ای پر از درد که هیچ وقت از دل من شادی نشأت نگرفته است.

هوش مصنوعی: مادر زمانه، انسان به قدری رشد و پرورش می‌دهد که هیچ فرشته‌ای از کنار او به وجود نخواهند آمد.

هوش مصنوعی: از آنجا که ما نیازمندان همچون سروهای آزاد هستیم، تو در باغ زیبایی مانند سروی که به آزادی نمی‌اندیشد، قرار داری.

هوش مصنوعی: در چمن، خود را در آغوش گرفتم. مانند تو که با زیبایی خود می‌درخشی، هیچ گلی از شمشاد نمی‌روید.

هوش مصنوعی: نام دل‌نوازت کجا رفته است؟ ای خسرو با کلام شیرین که بعد از هر سنگ در کوی تو، فرهاد (عاشق) ناله‌ای نمی‌کند.

هوش مصنوعی: کسی که به درگاه تو آمده و به خاطر تو قطع رابطه کرده، همان‌طور که درختی بی‌وزن و بی‌باد در جا می‌نشیند و نمی‌خیزد، اگر تو یک لحظه به او توجه کنی، دچار تغییر حالت نمی‌شود.