هوش مصنوعی: آن لعل آتشین که مانند شمع جانم را می‌سوزاند، وقتی نامش را بر زبان می‌آورم، زبانم نیز می‌سوزد.

هوش مصنوعی: آن لب خندان، از درد حسرت من نمی‌سوزد. بلکه این شخصی که بر ریشم نمک می‌پاشد، مرا می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: من مانند یک غنچه هستم که برای او در دل خود صد درد پنهان دارم. در ظاهر می‌خندم، اما در درونم آن زخم‌های نهان مرا می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: من از شدت احساساتم گریه می‌کنم، مانند شمعی که همه‌ی مومش ذوب می‌شود. عشق آن‌قدر در وجودم می‌سوزد که به عمق وجودم آسیب می‌زند.

هوش مصنوعی: آتش غیرت من مانند بلبل می‌سوزد، زیرا درخت گل دیگری را در کنار و میان گل‌های خود می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: به یاد خوبی‌های او می‌افتم و دلم می‌سوزد، حالا آتشی در دلم شعله‌ور شده که در ابتدا من را می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: من از درد غم خود همچون شمعی بی‌قرار و بی‌تاب هستم؛ آتش این غم، جان ناتوان مرا می‌سوزاند.