هوش مصنوعی: هر کسی که به عشق دست پیدا کند، مانند شمعی می‌شود که از پریشانی و سردی دل رهاست. زندگی در سایه عشق پر از امید و نشاط است و مرگ، حاکی از ناامیدی و افسردگی است.

هوش مصنوعی: من از اینکه تو را اذیت کنم خوشحالم، زیرا دیدار تو برایم مانند مرهمی است. حتی اگر صد بار هم دلم بشکند، باز هم از یک دیدار با تو شاد می‌شوم.

هوش مصنوعی: اگر به خاطر پیری، من همچون سبزه‌ای پژمرده شده‌ام، ایراد نگیرید؛ زیرا در نهایت، حتی گل‌های سیراب نیز روزی پژمرده خواهند شد.

هوش مصنوعی: غنچه به خاطر درد دلش، در پرده و پنهانی است و رسوایی ما هیچ چیز را روشن نکرده است. خوشبختانه، گل مانند خود ما دیگر از پرده‌پوشی خبری ندارد و به خاطر بی‌پرده بودنش، خود را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: اگر کسی به خاطر عشق جانش را فدای آن کند، نباید بگویی که او مرده است. در واقع، زندگی واقعی همین است و آنچه به اشتباه مردگی نامیده می‌شود.