اهلی شیرازی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۴۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هفتاد سال شد که دل من در آتش است</p></div>
<div class="m2"><p>می سوزد و هنوز بدین سوختن خوش است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>عیبم مکن که رفت ز دستم عنان دل</p></div>
<div class="m2"><p>من پیر و ناتوان و هوس تند و سرکش است</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>از بسکه نازک است دل آن بهار حسن</p></div>
<div class="m2"><p>ز آمد شد نسیم سحرگه مشوش است</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>جانم فدای آدمیی کو فرشته خوست</p></div>
<div class="m2"><p>ورنی به حسن هرکه تو بینی پری وش است</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>اهلی اگرچه دوست کند جلوه بر همه</p></div>
<div class="m2"><p>خرم دلی که آینه اش صاف و بی غش است</p></div></div>

کلیات اشعار مولانا اهلی شیرازی به اهتمام و تصحیح حامد ربانی ۱۳۴۴ - تصویر ۱۳۴

شمارهٔ ۱۴۲

هفتاد سال شد که دل من در آتش است
می سوزد و هنوز بدین سوختن خوش است
عیبم مکن که رفت ز دستم عنان دل
من پیر و ناتوان و هوس تند و سرکش است
از بسکه نازک است دل آن بهار حسن
ز آمد شد نسیم سحرگه مشوش است
جانم فدای آدمیی کو فرشته خوست
ورنی به حسن هرکه تو بینی پری وش است
اهلی اگرچه دوست کند جلوه بر همه
خرم دلی که آینه اش صاف و بی غش است

شمارهٔ ۱۴۰

شمارهٔ ۱۴۱

هفتاد سال شد که دل من در آتش است

می سوزد و هنوز بدین سوختن خوش است

عیبم مکن که رفت ز دستم عنان دل

من پیر و ناتوان و هوس تند و سرکش است

از بسکه نازک است دل آن بهار حسن

ز آمد شد نسیم سحرگه مشوش است

جانم فدای آدمیی کو فرشته خوست

ورنی به حسن هرکه تو بینی پری وش است

اهلی اگرچه دوست کند جلوه بر همه

خرم دلی که آینه اش صاف و بی غش است

شمارهٔ ۱۴۱

اطلاعات