اهلی شیرازی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۳۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گرچه در غارت جان است دو چشم سیهت</p></div>
<div class="m2"><p>سر آن چشم سیه گردم و روی چو مهت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>حاجت صور و دم عیسی مریم نبود</p></div>
<div class="m2"><p>مرده را زنده کند بار دگر یک نگهت</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>تویی آن ماه که خورشید بود بنده تو</p></div>
<div class="m2"><p>بلکه خواهد که شود سایه صفت خاک رهت</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>بکه نالیم ز بیداد تو؟ کز سایه حسن</p></div>
<div class="m2"><p>حلق در گوش بود چون مه نو پادشهت</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>طعنه بر ما چه زنی ای ملک از عرش، بترس</p></div>
<div class="m2"><p>تا نه از زهره جبینی فکند دل به چهت</p></div></div>
<div class="b" id="bn6"><div class="m1"><p>اهلی از خاک در دوست مشو دور که تو</p></div>
<div class="m2"><p>بنده پیری و جز دوست که دارد نگهت</p></div></div>

شمارهٔ ۱۴۰

گرچه در غارت جان است دو چشم سیهت
سر آن چشم سیه گردم و روی چو مهت
حاجت صور و دم عیسی مریم نبود
مرده را زنده کند بار دگر یک نگهت
تویی آن ماه که خورشید بود بنده تو
بلکه خواهد که شود سایه صفت خاک رهت
بکه نالیم ز بیداد تو کز سایه حسن
حلق در گوش بود چون مه نو پادشهت
طعنه بر ما چه زنی ای ملک از عرش بترس
تا نه از زهره جبینی فکند دل به چهت
اهلی از خاک در دوست مشو دور که تو
بنده پیری و جز دوست که دارد نگهت

شمارهٔ ۱۳۸

شمارهٔ ۱۳۹

گرچه در غارت جان است دو چشم سیهت

سر آن چشم سیه گردم و روی چو مهت

حاجت صور و دم عیسی مریم نبود

مرده را زنده کند بار دگر یک نگهت

تویی آن ماه که خورشید بود بنده تو

بلکه خواهد که شود سایه صفت خاک رهت

بکه نالیم ز بیداد تو؟ کز سایه حسن

حلق در گوش بود چون مه نو پادشهت

طعنه بر ما چه زنی ای ملک از عرش، بترس

تا نه از زهره جبینی فکند دل به چهت

اهلی از خاک در دوست مشو دور که تو

بنده پیری و جز دوست که دارد نگهت

شمارهٔ ۱۳۹

اطلاعات