اهلی شیرازی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۳۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گر بدامن گردی از آن رهگذر می بایدت</p></div>
<div class="m2"><p>دامنی از دامن گل پاک تر می بایدت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گر امید وصل باشد در قیامت دور نیست</p></div>
<div class="m2"><p>ایکه عاشق میشوی صبر اینقدر می بایدت</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>ورچراغ وصل میخواهی که افروزی چو شمع</p></div>
<div class="m2"><p>آه گرم و گریه شام و سحر می بایدت</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>گر دلت خواهد که نور دیدها باشی چو شمع</p></div>
<div class="m2"><p>جان من دلجویی اهل نظر می بایدت</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>ای که گویی فکر وصل او به نقد جان کنم</p></div>
<div class="m2"><p>راست می پرسی زمن فکری دگر می بایدت</p></div></div>
<div class="b" id="bn6"><div class="m1"><p>دست از خود همچو طوطی باید اول شستنت</p></div>
<div class="m2"><p>اهلی از لعل لب او گر شکر می بایدت</p></div></div>

شمارهٔ ۱۳۲

گر بدامن گردی از آن رهگذر می بایدت
دامنی از دامن گل پاک تر می بایدت
گر امید وصل باشد در قیامت دور نیست
ایکه عاشق میشوی صبر اینقدر می بایدت
ورچراغ وصل میخواهی که افروزی چو شمع
آه گرم و گریه شام و سحر می بایدت
گر دلت خواهد که نور دیدها باشی چو شمع
جان من دلجویی اهل نظر می بایدت
ای که گویی فکر وصل او به نقد جان کنم
راست می پرسی زمن فکری دگر می بایدت
دست از خود همچو طوطی باید اول شستنت
اهلی از لعل لب او گر شکر می بایدت

شمارهٔ ۱۳۰

شمارهٔ ۱۳۱

گر بدامن گردی از آن رهگذر می بایدت

دامنی از دامن گل پاک تر می بایدت

گر امید وصل باشد در قیامت دور نیست

ایکه عاشق میشوی صبر اینقدر می بایدت

ورچراغ وصل میخواهی که افروزی چو شمع

آه گرم و گریه شام و سحر می بایدت

گر دلت خواهد که نور دیدها باشی چو شمع

جان من دلجویی اهل نظر می بایدت

ای که گویی فکر وصل او به نقد جان کنم

راست می پرسی زمن فکری دگر می بایدت

دست از خود همچو طوطی باید اول شستنت

اهلی از لعل لب او گر شکر می بایدت

شمارهٔ ۱۳۱

اطلاعات