اهلی شیرازی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۱۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>در بت پرستی قبله ام چون آن بت روحانی است</p></div>
<div class="m2"><p>در سجده شکر حقم کاین دولتم ارزانی است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دلدار اگر جوری کند از غایت یاری بود</p></div>
<div class="m2"><p>جور بتان بر عاشقان دلداری پنهانی است</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>من بی رخ روحانیش در ظلمت غم چون زیم</p></div>
<div class="m2"><p>جایی که روز روشنم بی او شب ظلمانی است</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>لب بسته شد هرکس که او دانا شد از علم نظر</p></div>
<div class="m2"><p>غوغای بحث مدعی از غایت نادانی است</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>از ملک عالم در گذر آباد کن دل را به عشق</p></div>
<div class="m2"><p>کاین ملکش از روز ازل بنیاد بر ویرانی است</p></div></div>
<div class="b" id="bn6"><div class="m1"><p>اهلی براه وصف او تا می توانی پامنه</p></div>
<div class="m2"><p>صد سال اگر این ره روی آخر قدم ویرانی است</p></div></div>

شمارهٔ ۱۱۸

در بت پرستی قبله ام چون آن بت روحانی است
در سجده شکر حقم کاین دولتم ارزانی است
دلدار اگر جوری کند از غایت یاری بود
جور بتان بر عاشقان دلداری پنهانی است
من بی رخ روحانیش در ظلمت غم چون زیم
جایی که روز روشنم بی او شب ظلمانی است
لب بسته شد هرکس که او دانا شد از علم نظر
غوغای بحث مدعی از غایت نادانی است
از ملک عالم در گذر آباد کن دل را به عشق
کاین ملکش از روز ازل بنیاد بر ویرانی است
اهلی براه وصف او تا می توانی پامنه
صد سال اگر این ره روی آخر قدم ویرانی است

شمارهٔ ۱۱۶

شمارهٔ ۱۱۷

در بت پرستی قبله ام چون آن بت روحانی است

در سجده شکر حقم کاین دولتم ارزانی است

دلدار اگر جوری کند از غایت یاری بود

جور بتان بر عاشقان دلداری پنهانی است

من بی رخ روحانیش در ظلمت غم چون زیم

جایی که روز روشنم بی او شب ظلمانی است

لب بسته شد هرکس که او دانا شد از علم نظر

غوغای بحث مدعی از غایت نادانی است

از ملک عالم در گذر آباد کن دل را به عشق

کاین ملکش از روز ازل بنیاد بر ویرانی است

اهلی براه وصف او تا می توانی پامنه

صد سال اگر این ره روی آخر قدم ویرانی است

شمارهٔ ۱۱۷

اطلاعات