هوش مصنوعی: لحظه‌ای بگذار تا جانم را بربایی و بی‌هوا شوم، به امید این که این غم که مرا به ستوه آورده، فراموش کنم.

هوش مصنوعی: پوشندگان لباس ورع و پرهیزگاری از عشق چه می‌دانند؟ باید این مسئله را از سرمستانی که لباس خاصی بر تن دارند بپرسم و حل کنم.

هوش مصنوعی: من و او، چه فرقی می‌کند که گل لاله‌ای از خون من سیراب شود یا اینکه شراب را از دست انسان‌های ناپاک بنوشم.

هوش مصنوعی: من هنرمندی هستم که به سمت خوشی و شادی می‌خوانم، اما نصیحت‌کننده‌ای نیز هست که می‌گوید صلاح در چیست. ای دل، حرف کدام‌یک را باید گوش کنم؟

هوش مصنوعی: اگر امروز من شراب خواران را بر دوش بگیرم، برایم بهتر است از اینکه سجاده تقوا را به دوش خود بگذارم.

هوش مصنوعی: من حتی شانس این را هم ندارم که مثل مجنون دلبسته‌ام، غزالی تازه پیدا کنم و در آغوش بگیرمش تا تو را به یاد بیاورم.

هوش مصنوعی: زمان آن رسیده است که مانند کسی که به حال و هوای دلنشین نرگس مست افتاده، سخنی بگویم و دوستانم را نیز به سکوت وادار کنم.