هوش مصنوعی: خوشا به حال کسی که در زمان مرگش، پایش را بر خاک بگذارد و به او اجازه دهد تا دمی را که در دل خاک منتظر است، ببیند و آرامش یابد.

هوش مصنوعی: شادی من این است که وقتی از این دنیای خاکی برویم، مانند سبزه‌ای که زیر سایه‌ی سرو قرار می‌گیرد، به خاک تو متصل شوم و به آن میل کنم.

هوش مصنوعی: ای دریاى بخشش، دوباره با یک موج از لطف و رحمتت، من را از شدت تشنگی‌ام برهان که در ساحل خاکی خودم گیر افتاده‌ام.

هوش مصنوعی: دل من مانند پرنده‌ای است که بر بام تو نشسته است، در حالی که من همچون سگی در کوی تو هستم. او (دل) لایق عرش و مقام‌های بلند است، اما من فقط لایق خاک و خضوع هستم.

هوش مصنوعی: وقتی از خاک برخیزم، در قیامت جز حسرتی سبز، که نماد گذشته‌ام باشد، دستاوردی نخواهم داشت.