هوش مصنوعی: من در وضعیتی گرفتار شده‌ام و نمی‌توانم اقدامی برای تغییر سرنوشتم انجام دهم. احساس ناامیدی می‌کنم و راه حلی برای مشکلاتم ندارم.

هوش مصنوعی: اگر مرا بکشند، تنها چیزی که از عشق تو دارم، ناله در دل شب است.

هوش مصنوعی: دیوانه‌ای که با صد عقل آشناست، در دلش درد و غم وجود دارد. هدف اصلی او این است که هیچ زنجیری او را محدود نکرده است.

هوش مصنوعی: زاهد، تو چه بر دل ما زخم می‌زنی، در حالی که من حتی از تیرهای تو نیز در کمانم چیزی ندارم.

هوش مصنوعی: هر درخت سرو که رشد می‌کند، کجا می‌توانم گل لاله‌ای را بیابم که یادآور زخم‌های جوانی‌ام باشد، زیرا من دیگر جوانی ندارم و پیر شده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر در راه عبادت و اطاعت خداوند قصوری از من سر زده باشد، به خاطر اینکه در حال سجده و شکرگزاری او هستم، از این تقصیر آزرده نمی‌شوم.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر می‌گوید که من به خاطر غم عشقش، نه تنها خواب خودم را نتوانسته‌ام آرام کنم، بلکه خواب دیگران را هم تحت تأثیر قرار داده‌ام و نمی‌توانم آن را تعبیر کنم. به عبارتی، عشق او به حدی عمیق و رنج‌آور است که نه تنها خودش در آرامش نیست، بلکه دیگران هم از این وضعیت متاثر شده‌اند.