هوش مصنوعی: دوستان و هم صحبتانم رفتند و من تنها مانده‌ام. حس غم و اندوهی که در این تنهایی دارم، مرا به این فکر می‌اندازد که بی‌یاران و بدون همراه چرا باید به حیات ادامه دهم.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر از عشق و جدایی سخن می‌گوید. او می‌گوید که وصال محبوب برای او امکان‌پذیر نیست و در حالی که در دوری او به سر می‌برد، زندگی برایش دشوار و آزاردهنده است. او احساس می‌کند که در وضعیت زندگی‌اش گرفتار مانده و مرگش را به زندگی چنین درده‌ستیز ترجیح می‌دهد.

هوش مصنوعی: عشق و longing تو باعث شده است که دیوانه شوم، ای فرشته! به همین دلیل، مثل شمعی می‌سوزم و در حالیکه گاهی می‌خندم و گاهی می‌گریم، در هر دو حالت با عواطف شدید زندگی می‌کنم.

هوش مصنوعی: هرچند که در زندگی مانند درخت سرو آزاد و رسا هستم، اما ای ابر مهربان، لطفی کن و به من رحم کن، زیرا از نظر مادی و امکانات به شدت نیازمند و شرمنده‌ام.

هوش مصنوعی: من به دنبال هدفی بزرگ هستم و اگرچه در موقعیت پایین‌تری قرار دارم، اما به روشنی و زیبایی چیزی که می‌خواهم می‌اندیشم.

هوش مصنوعی: اگر معشوقان مرا بکشند، من تحمل نمی‌آورم چون آنها حکمروایانی هستند؛ من فقط یک فقیر و بنده هستم.

هوش مصنوعی: از این باغ دیگر هیچ امیدی ندارم، زیرا مانند غنچه‌ای که از شاخه زندگی جدا شده باشد، دلم را برکنده‌ام.