هوش مصنوعی: من عاشق و دیوانه‌ام و دشت غم، خانه‌ی من است. اگر هم بمیرم، برای هیچ‌کس اهمیتی ندارد که من چه حالتی دارم.

هوش مصنوعی: تحمل کردن درد و رنج ناشی از غم، کاری نیست که هر کسی بتواند انجام دهد. تنها سایه من است که می‌داند این سختی‌ها همراه من هستند.

هوش مصنوعی: من در هر گوشه‌ای که صدایی بلند شود، به خاطر عشق و حالاتی که دارم، در جنگ و جدال با دیوارها و محیط اطرافم هستم. شوق و هیجان من همیشه در حال جار و جنجال است.

هوش مصنوعی: هر نفسی که از عشق می‌وزد، اثراتی نادرست بر من می‌گذارد. این موضوع به خاطر نقص‌های من است و تقصیر او نیست.

هوش مصنوعی: غم و درد برای من به شکلی خاص شیرین و دلپذیر است، در حالی که چیزی که برای دیگران تلخ و ناخوشایند به نظر می‌رسد، برای من به نوعی لذت‌بخش و خوشایند است.