هوش مصنوعی: ای ساقی، بیا و دست دوستی به من بده تا شاید بتوانیم بار غم‌ها و مشکلات زندگی را با هم سبک کنیم.

هوش مصنوعی: دل را مانند گنجی از خرابه‌ها می‌جوییم و این خاک تیره را به دست فراموشی می‌سپاریم.

هوش مصنوعی: ما را که محبوب ما را با نگاهش به دنیا نشان می‌دهد، تا چه مدت باید جان خود را برای زهر طمع و آرزوها بدهیم؟

هوش مصنوعی: روزهایی که بی‌یار و دلبر همچون تو می‌گذرد، اگر جان‌مان را هم بدهیم، حتی لحظه‌ای از ارزش آن کم نخواهد شد.

هوش مصنوعی: اگر در این دنیا همچون روز خود، درد و غم دل را با قلم به زبان بیاوریم، آنگاه می‌توانیم جهانی تاریک و سیاه بسازیم.