هوش مصنوعی: من تشنه‌ی درد تو هستم و برای پیدا کردن درمان نمی‌روم. حتی اگر بمیرم، به سوی چشمه‌ی حیات نمی‌روم.

هوش مصنوعی: در هر فصلی، نه بهار و نه پاییز، برایم مهم نیست که گل وجود دارد یا خار. زیرا اگر تو را نبینم، هرگز به باغ گل نخواهم رفت.

هوش مصنوعی: به خاطر محبت و زیبایی تو، مثل نسیم صبح که به گل‌ها می‌وزد، پر از درد و رنج شده‌ام. هرگز به سمت تو نمی‌روم زیرا نمی‌خواهم در دلغم و پریشانی غرق شوم.

هوش مصنوعی: اگر عشق تو مرا در آتش بیفکند، همانند شمعی باشم که ذوب می‌شود. اما اگر به خوشی و خنده باشم، هرگز نمی‌روم.

هوش مصنوعی: من اگر مست و آشفته‌ام و بر روی خارها راه بروم، چه عجیب است؟ خار در چشم من است، اگر بر روی پیکان‌ها نروم.

هوش مصنوعی: با آرزوی لب‌های شیرین تو، مانند فرهاد که به عشق شیرین‌کار است، جانم را فدای تو می‌کنم و امیدوارم که دچار ناامیدی نشوم.

هوش مصنوعی: دل من در خون غوطه‌ور است و در حالی که نمی‌توانم به جمع سگان آنجا بروم، به خاطر این که این مکان با وجود آلوده بودن، برای پاکان است و من نمی‌خواهم به آنجا بروم.