هوش مصنوعی: دل من مانند کوهی است که از حسرت لعل تو پر شده است. نمی‌دانم چگونه این درد را تحمل کنم؛ باید سال‌ها بگذرد تا این حسرت از دل من بیرون برود.

هوش مصنوعی: اگر عشق را نمایان کنم، مانند بویی که از گلی به مشام می‌رسد، من را رسوا خواهد کرد. مانند آهویی که شیوه‌های مجنون را انجام می‌دهد، پنهانی درونم را آشکار می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر به اندازه‌ی گریه‌ام در دل آب باشد، مانند ابر آنقدر می‌بارم که کوه و دشت را به دریا تبدیل کنم.

هوش مصنوعی: گاهی در گوشه‌ای از غم، از گریه دلی خالی می‌کنم و دوباره به سوی آن شخص بدخو بازمی‌گردم و دلم را پر از خون می‌کنم.

هوش مصنوعی: من مانند یک موجود اهلی در حال سوختنم و دردی عمیق دارم. ای خدا، رحم کن! دیگر از صبر من بیشتر نکن. چطور می‌توانم ادامه دهم وقتی که از چشمه حیوان، حتی یک جرعه آب هم نصیبم نمی‌شود؟