هوش مصنوعی: زمان شادی فرارسیده است و بلبل به باغ گل آمده تا بار دیگر رایحه‌ی خوش گل‌ها را به ارمغان آورد.

هوش مصنوعی: در صبح زود، بلبل که دلش پر از غم است، در گلزار آواز می‌خواند. وقتی غنچه‌ها شکوفا می‌شوند و گل‌ها را نشان می‌دهند، بلبل نیز شادی می‌کند.

هوش مصنوعی: درون پرده شب، گل در خواب ناز است و صبح که می‌رسد، بلبل آواز می‌خواند تا گل بیدار شود.

هوش مصنوعی: مقداری از داروی بیهوشی در جام شراب وجود دارد که می‌تواند هوش بلبل را برباید. آری، این نعمت گل بسیار شگفت‌انگیز است.

هوش مصنوعی: او بارها از دلش می‌افتد و دلش پر از درد می‌شود، زیرا همچون ناخن که بر روی سینه گل زخم می‌زند، به خاطر رنج‌های محبت عمیقاً آزار می‌بیند.

هوش مصنوعی: بلبل متوجه زخم عمیق و خونین گل شده و از عشق و محبت خود به گل، می‌خواهد آن زخم را نرم کند و بهبود ببخشد تا درد و رنجش کاهش یابد.

هوش مصنوعی: اگر رنگ زرد و قرمز بشکند، هوای ملایم بهاری باید بیاید تا ترکیب درد بلبل را به گل تبدیل کند.

هوش مصنوعی: بلبل با جان‌کاهی خود گل‌ها را پرورش داده و به آن‌ها عشق و محبت می‌بخشد و اکنون، صدای او که از دل‌تنگی و رنجش ناشی می‌شود، گواهی بر زیبایی و شادابی گل‌هاست.

هوش مصنوعی: هر زخمی که بر این گل پایدار وارد آمد، مانند زخم بر دل بهار است. این زخم، در حقیقت موجب قربانی شدنش در برابر شهریار گل‌ها می‌شود.

هوش مصنوعی: بلبل با بال‌های باز، برای موسیقی‌دان نغمه می‌سراید و از عشق و شوق، در زیر پای او، گل می‌روید.

هوش مصنوعی: برگ گل نشان‌دهنده خوش‌شانسی و فرصت‌های خوب برای عاشق است، اما کسی که به زیبایی‌های آن توجه نمی‌کند، از غم و اندوه بلبل بی‌خبراست. کسانی که گل را نادیده می‌گیرند، خود را در محرومیت قرار می‌دهند.

هوش مصنوعی: در سپیده‌دم، بلبل با شوق این شعر را بر روی شاخه درخت می‌خواند و از خوشحالی این صحبت‌ها، گل را از هم دیگر می‌تراشد و پاره‌پاره می‌کند.

هوش مصنوعی: تو مانند گل نسرین در لطافت هستی و در مقایسه با تو، خار درخت نخل به چشم نمی‌آید. قدت همچون شمعی سبز و زیباست و چهره‌ات همچون گلی آتشین و درخشان است.

هوش مصنوعی: اگر به باغ بروم تا گلی بچینم، از آن باغ جز زخم‌های خاری که روی دستم می‌آید، چیزی برایم نخواهد بود.

هوش مصنوعی: به خاطر عشقی که به تو دارم، به قدری دلم خون شده که رد پای تو بر گل‌های بهله بلغار نقش بسته است.

هوش مصنوعی: شاهی که مانند خورشید است و در دین و حکومتش بی‌نظیر است، که از مقام والایش به گونه‌ای می‌درخشد که برای چشمان با بصیرت، همچون گلی درخشان است.

هوش مصنوعی: اگر نسیم رحمت خداوند بر چمک عطار بوزد، گل‌های خشک به لطافت و زیبایی تبدیل می‌شوند.

هوش مصنوعی: اگر شمشیری زنگ‌زده از خون دشمن تر شود، مانند شاخه‌ای سبز که بر آن گل‌های زیبا بروید، خواهد بود.

هوش مصنوعی: به خاطر حسادت دیگران به زیبایی او، دلش مانند گلی که در قفس کیفیتی خاص دارد، پر از درد و رنج شده است.

هوش مصنوعی: قصر آسمان بر او سایه افکنده و روزن آن مانند جامی است که نور آفتاب را وارد می‌کند. گلشن او با درخت بلند طوبی و میخ‌های گل زینت بخشیده شده است.

هوش مصنوعی: هر صبح که انسان در ذکر و یاد محبوبش زبان می‌گشاید، دهانش پر از زیبایی‌ها و نعمت‌های دل‌فریب می‌شود.

هوش مصنوعی: ای کسی که در سرِ تو از جام حیدر (علی) شراب می‌ریزد، در دستان تو از آب روی احمد مختار (محمد) گلی موجود است.

هوش مصنوعی: تلاش و اراده‌ات مانند نشانه‌ای کاغذی در برابر تیر است، زیرا آسمان به سوی تو و هدف‌های بلندت مانند ستاره‌های درخشان در حرکت است.

هوش مصنوعی: برای حفظ وجود تو، هیکلی نوشته شده است که با اسم‌های الهی مزین شده و رنگ سرخ آن به همین دلیل است که صد بار در طومار گل گردآوری شده است.

هوش مصنوعی: حامی دین و کسی که برای هدف خود تلاش می‌کند، مانند گلی است که عطرش در دهان مردم می‌ماند و آنها را شگفت‌زده می‌کند. مثل کسی که خمار و مست از زیبایی گل است.

هوش مصنوعی: انسان باید به خوبی و راستی، در کلام و عمل خود، آن‌قدر به این موضوع بپردازد که وصف زیبایی و خوبی‌های تو همچون گل، در زبان‌های مختلف و از دهان‌های چندین نفر بیان شود.

هوش مصنوعی: در زمان گردش و تفریح، به جای اینکه زیر پای اسب خوشبختت پرنیان بیندازند، نسیم صبحگاهی گل‌های زیبا را در زیر پایش پخش می‌کند.

هوش مصنوعی: گل‌ها به خاطر زیبایی و جذابیتشان، مرغان را به فریاد وا می‌دارند. مطربان نیز برای برپایی جشن و سرور، مرتباً درباره گل صحبت می‌کنند و آن را به نمایش می‌گذارند.

هوش مصنوعی: اگر در باغ لطفت نسیم خوشبویی بوزد، آن مار هم که متعلّق به آنجا است، به گل‌ها تبدیل می‌شود و در حقیقت جایش را به زیبایی و خوشبوئی می‌دهد.

هوش مصنوعی: قلم من با درد و رنج عواطف عمیق، هر بار که می‌نویسد، نامه‌ای زیبا و دلنشین است. بلبل با صدای دل‌انگیز خود، جذابیت خاصی دارد که در پروانه گل نمایان است.

هوش مصنوعی: ای سرور، ما جرات کرده‌ایم که به امید بخشش تو نزدیم، وگرنه می‌دانم که در این گلزار کسی را نمی‌توان یافت که تماشاچی باشد.

هوش مصنوعی: زمانی که قلم خوشنویس در ستایش تو بنویسد، شاید اگر ورق‌های زرین برای این اشعار گل درآورد.

هوش مصنوعی: شعری که می‌نویسم از زیبایی و جلوه نخل و گل بهره‌مند است، وگرنه هیچ باغی به اندازه‌ای که در اینجا نمایان است، پر از گل نیست.

هوش مصنوعی: من سخن را به پایان می‌رسانم، زیرا می‌ترسم که از آن چیزی بگویم که سبب بی‌احترامی شود، هر جا که گل‌ها زیاد باشند.

هوش مصنوعی: تا زمانی که باغ آسمان وجود دارد، پرنده صبحگاهی از عشق و ستاره‌ها، گل‌هایی را بر در و دیوار می‌آورد.

هوش مصنوعی: زندگی‌ات مانند باغی است که هر روز صبح از نور خورشید گل‌های جدیدی را مانند غنچه‌ها به بیرون می‌فرستد.