هوش مصنوعی: سوار من به قدری مغرور و باصلابت است که احساس می‌کنم تمام قدرت و شکوه میدان به او تعلق دارد و زلف‌هایش به اندازه‌ای زیبا و جذاب هستند که مرا به خود جذب می‌کنند.

هوش مصنوعی: اگر هزار یوسف مصری هم وجود داشته باشد، باز هم کم است، زیرا هر لحظه فقط در فکر آن زلف و زیبایی او هستیم.

هوش مصنوعی: همیشه با خودم می‌گویم که گره کارهایم به خاطر دکمه گریبانم بسته شده است.

هوش مصنوعی: فهمیدن کمال زیبایی او برایم دشوار است، زیرا هر کسی را که می‌بینم، همچون خودم شگفت‌زده‌ام.

هوش مصنوعی: از شدت درد و رنجی که به خاطر عشق و نظاره‌ی معشوق به دلم رسیده، به جانم آسیب رسانده است، زیرا هر چیزی را که از منظر او پنهان کرده‌ام، بابتش بهای سنگینی را پرداخته‌ام.

هوش مصنوعی: در باغی که چهره او را می‌بینم، هرجا که می‌نگرم، دام دل را در گیسوی پریشانش به دام انداخته‌ام.

هوش مصنوعی: هزاران دل ارزشمند و صدها جان گرامی را فدای زیبایی و لبخند یک گوهر قیمتی مانند یاقوت و لعل می‌کنم.

هوش مصنوعی: کسی که اینقدر صفات نیکو و خوب دارد، چطور می‌تواند بی‌خبر از درد فراق باشد.

هوش مصنوعی: درمان درد فقر و عشق وجود ندارد، اگر هم باشد، تنها بخشش آصف می‌تواند مداوا کند.

هوش مصنوعی: دولت و فرمانروایی عبدالله که تحت حمایت و سلطه سلیمان قرار دارد.

هوش مصنوعی: زمانی که سرنوشت، نیت پاک او را دید، حساب روز رستاخیز را به دفتر دیوانش سپرد.

هوش مصنوعی: این بیت به زیبایی بیان می‌کند که با وجود مقام و جاه و جلال بسیار، فردی در کمال تواضع و کرامت، همواره در خدمت دیگران و نیازمندان است. او نه تنها خود را بزرگ نمی‌بیند، بلکه به گدایان و کم‌درآمدان نیز اهمیت می‌دهد و خود را در کنار آن‌ها احساس می‌کند.

هوش مصنوعی: خوشا اینکه بر ورق خوشبو و معطر، کسی با قلمی زیبا و دلکش خطوطی بنویسد.

هوش مصنوعی: در اینجا صحبت از این است که عمر جاودان و طولانی، به عنوان یک برگه یا مجوز به دست خضر (شخصیتی در ادبیات و فرهنگ ایران که به عنوان نماد زندگی جاودان شناخته می‌شود) در آمده و این مجوز به نوعی امضای خاصی به نام طغرا دارد که بر روی آن نقش بسته است. به عبارتی دیگر، این متن به اهمیت و ارزش زندگی جاودان اشاره دارد که به نوعی با توافق یا اجازه ویژه‌ای همراه است.

هوش مصنوعی: اگر چون مور، تشنه‌ی دریایی وسیع باشی، حتی اگر تمام نعمت‌های دنیا را هم از سفره‌اش بخوری، باز هم سیر نخواهی شد.

هوش مصنوعی: زمانی که روز برای همه روشن و واضح است، مانند این است که شمع و ماه، منبع نور در شب هستند و از این وجود خود، روشنایی را به مکان خود می‌بخشند.

هوش مصنوعی: آیا تو ای بزرگوار که منزلت و اقتدار تو از مرز آسمان فراتر رفته است؟

هوش مصنوعی: نعمت و توجهی که از آغاز وجود تو را همراهی کرده است، به اندازه‌ای ارزشمند است که تا همیشه زندگی‌ات را تحت حمایت خود نگه می‌دارد.

هوش مصنوعی: اگر دشمن با تو صحبت کند، مانند شمعی که می‌سوزد زبانش را ببر و او را در جای خودش قرار بده.

هوش مصنوعی: اگر مهر و محبت تو در دل او نگذرد، در روز مرگش هیچ ایمانی نخواهد داشت و در آن لحظه ایمانش به او کمک نخواهد کرد.

هوش مصنوعی: هر کسی که مانند گل سوسن با تو سخن بگوید، باید مراقب باشد که مانند نرگس، زیبایی ظاهری او نتواند او را فریب دهد.

هوش مصنوعی: خوشی و جلال تو را از آن بیماری دور باد که از تن تو، رشته جانت بیرون آورده و قطع کند.

هوش مصنوعی: اگر بنیاد خاصی از هستی بر پایه و اساس تو باشد، چگونه می‌تواند ویران شود؟

هوش مصنوعی: به خاطر قدردانی از نعمت‌ها، انسان باید مانند غلامی در خدمت باشد. هیچ‌کس جز تو مسئول تأمین نیازهای او نیست.

هوش مصنوعی: به جان آصف دوران، این گدا مثل مورچگان در خانه نیست که برای زمستان غذایی جمع کند.

هوش مصنوعی: به او بگو که این فقیر، که در حال سرگردانی است و به ما تعلق دارد، بیشتر از این آزارش نده.

هوش مصنوعی: وضع خراب او را مشاهده نکن، بلکه به معنای عمیق‌تری توجه کن، چرا که روح و جان او گنجینه‌ای از معانی پنهان است.

هوش مصنوعی: همیشه تا زمانی که آسمان از نعمت ماه و عشق تو بهره‌مند باشد، گاهی فصل بهار خواهد شد و گاهی پاییز، اما باغ همیشه زیبا خواهد ماند.

هوش مصنوعی: ای خدای بزرگ، کاش شادابی و خوشی تو همیشه و همیشه تا بلندای آسمان بالا برود، به گونه‌ای که هیچ غمی نتواند به آن نزدیک شود یا آسیبی به آن برساند.