هوش مصنوعی: گوش من از صدای یک ندا در شبی تاریک شنیده است که می‌گوید: "ای کسی که در خواب خوشی فرو رفته‌ای، بیدار شو و به سرای شادی بیا."

هوش مصنوعی: خبر فوت تو به تو نمی‌رسد، مگر زمانی که مانند گلی که دو روز عمر دارد، غافل و شگفت‌زده می‌شوی.

هوش مصنوعی: دیگر به سوی عبادت کجا می‌رسی؟ غیرممکن است که اسب طبیعت تو به مسیر گناه و فساد برود.

هوش مصنوعی: نماز تو ارزش چندانی ندارد اگر دعا نکنی، مانند گلی که دستانش را به سوی خداوند مهربان گشوده است.

هوش مصنوعی: اگر به یاد صداقت نباشی، با وجود هزار و یک نام جذاب و متنوع، و با لذت بردن از زیبایی‌ها و لذایذ دنیوی، هرگز به آرامش و مطمئنیت نخواهی رسید.

هوش مصنوعی: صدای عالم غیبت به قلب تو نمی‌رسد، زیرا گوش‌هات آن‌قدر پر از صدای طنبور است که نمی‌توانی آن را بشنوی.

هوش مصنوعی: با اشک‌هایت آتش درونت را خاموش کن، مباد که خاک وجودت به خاطر غرورت دچار مشکل شود.

هوش مصنوعی: بسوز چون آتش سوزاننده‌ی شمعی است که کافور بر روی پوست سوخته‌اش گذاشته می‌شود، مانند مرهمی که بر زخم می‌زنند.

هوش مصنوعی: بهتر است برای به دست آوردن ارزش واقعی، از راحتی‌های زندگی بگذری و سختی‌ها را تحمل کنی. زیرا با تحمل این دشواری‌ها، به حقیقت و نور معرفت دست می‌یابی که ارزشش بیشتر از ثروت مادی است.

هوش مصنوعی: اگر جانت هم به دست مرگ گرفته شده، بر آن شکایت نکن و مثل ایوب با صبر و تحمل برخورد کن.

هوش مصنوعی: به خاطر ترس از مرگ، چرا خود را در زنجیر می‌کنی؟ مانند تیر نی برای شکار حیوانات و پرندگان، خود را در تنگنا قرار نده.

هوش مصنوعی: با صد توبه و بازگشت به سوی خداوند می‌توان به درگاه او نزدیک شد، اما اگر به یک گناه دچار شوی، ممکن است سال‌ها از این درگاه دور بمانی.

هوش مصنوعی: اگرچه فرد ضعیف در برابر دشواری‌ها به نیمه‌های خود تسلیم می‌شود، اما در گذر زمان، ممکن است فرد قوی هم دچار ضعف و رنج بشود.

هوش مصنوعی: بعد از ناهی و سرمستی، حالتی از اندوه و پشیمانی ناشی از عدم دسترسی به چیزی که می‌خواسته به وجود می‌آید. وقتی که انسان از شراب و مستی خود جدا می‌شود، به مزد و عواقب کارهایش پی می‌برد و به همین خاطر از حالت مستی و سرخوشی پشیمان می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر افرادی با انگیزه و صداقت، خون کسی را بخورند که در مسیر حقیقت دلی دوگانه و ناپاک دارد، این عمل برای آن‌ها مجاز خواهد بود.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی در این دنیا آرامش و زندگی کنی، به دنبال چیزهایی مانند افتخار و مقام نباش. زندگی واقعی در زیر سایه‌ی فخر و مقام نیست، بلکه در حضور و واقعیت آرامش است.

هوش مصنوعی: جهان با مهربانی و بخشندگی می‌تپد به خاطر میر نجم دین محمود، که وجود او باعث رونق و شکوه زمین سخاوت است.

هوش مصنوعی: اگر تو نبودستی، یقین دارم که تنها تصویر تو وجود نمی‌داشت و اگر هم صورت آدمی در جهان شکل می‌گرفت، نور و روشنی آن از وجود تو نشأت می‌گرفت.

هوش مصنوعی: وجود روشن او همچون آیینه‌ای است که پنهانی را آشکار می‌کند و هر آنچه که به ذهن دیگران می‌رسد، در آن مشخص می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر برای زندگی منیرش تقدیر و سرنوشت امور را به تعویق بیندازد، دیگر هیچ چیزی در این جهان باقی نخواهد ماند.

هوش مصنوعی: درست دیده‌ای که او از عمق دلش چگونه احساساتش را در نوشته‌ای بر این دنیا به تصویر کشیده است.

هوش مصنوعی: سخاوت، اخلاق و بخشندگی به قدری زیاد است که هیچ چیز دیگری جز او نمی‌تواند مانند آن را ارائه دهد. هیچ‌کدام از مخلوقات نمی‌توانند به این ویژگی‌ها دست یابند.

هوش مصنوعی: ای بزرگ و والا مقام که خانواده‌ات بسیار محترمند، حتی پیش پابرهنه‌ها نیز همچون قیصر و فغفور (پادشاهان بزرگ) مورد احترام هستی.

هوش مصنوعی: دست تو چون نگین می‌درخشد، و دریا به جای قطره‌ای اشک، مرواریدهایی معلق دارد.

هوش مصنوعی: اسب تو در خورشید درخت طوبی جا دارد، و ریسمان پلای آن از مشک گیسوی حوریان است.

هوش مصنوعی: خورشید از آن مهری که به روشنایی آسمان می‌تابد، به تو نشان می‌دهد که خودت چگونه می‌توانی با دست خودت در زندگی‌ات راهنمایی کنی و پیش بروی.

هوش مصنوعی: از دیدن تو دشمن هم دچار سکوت و ترس می‌شود، بله، دیدن شاهین، دل پرنده‌ای مانند عصفور را به تپش وا می‌دارد.

هوش مصنوعی: همیشه دشمن تو در زیر پای مردم قرار داشت، حتی اگر به زمین افتاده بود، همچون زنبور.

هوش مصنوعی: چشم من به خاطر درک تو، چهره زردی را می‌بیند، هرچند که مردم آن را از دید خود پنهان کرده‌اند.

هوش مصنوعی: در این موضوع شکی نیست؛ اگر به تو بگویند که غیر از تو هیچ چیز برای چشم آسمان هدفی ندارد.

هوش مصنوعی: اگر دشمن تو در میان باشد، نباید به جنگ بپردازید، چون هیچ میانجی‌گری به جز برنده شدن با قدرت وجود ندارد.

هوش مصنوعی: ای بزرگوار، زمانی که من از صفات نیکو و زیبای تو سخن می‌گویم، می‌دانم که عقل و عقلانیت قادر به درک و بیان تمام زیبایی‌ها و ارزش‌های تو نیست.

هوش مصنوعی: ستایش و تعریف تو فراتر از حد و اندازه‌هاست؛ چگونه می‌توان به نهایت آن دست یافت یا آن را محدود کرد؟

هوش مصنوعی: جز یکی از هزار، صفات تو را نمی‌توان نوشت و هیچ‌کدام از توصیف‌ها نتوانسته‌اند زیبایی‌های تو را به درستی بیان کنند.

هوش مصنوعی: دل شکسته امید دارد که با شکستگی‌هایش، وزن و زیبایی شعر خود را حفظ کند و این نقص‌ها را بپذیرد.

هوش مصنوعی: من این شعر را در یک روز سرودم و به خدا قسم، به خاطر ادعای شعر بودن این قصیده، برایم تأثیری بزرگ داشت.

هوش مصنوعی: من از آن پس که دعای بقا را ترک می‌کنم، متوجه می‌شوم که دعای تو از فرشته‌ای ناخوشایند برخاسته است.

هوش مصنوعی: همیشه که شب با همه لشکرش می‌آید، روز هم به نوبه خود، مانند لشکر شب، برمی‌خیزد و پیروز می‌شود.

هوش مصنوعی: برای تو غمی نباشد و خداوند عمری به تو عطا کند که سال‌ها و ماه‌ها بر آن افزوده شود.