گنجور » میرزا آقاخان کرمانی » نامهٔ باستان » بخش ۱۰

بخش ۱۰ - سلاله ی فریدون

خوشا وقت شاه، آفریدون گرد

که کلدانیان را زایران سترد

پی ماردوشان از آن جا برید

دگر شوکت اژدها کس ندید

بپرداخت نااهریمنان خاک را

برانداخت آیین ضحاک را

که از پشت گاوان خورش داشتند

ز مغز گوان پرورش داشتند

فریدون لقب بد بفرزانه

ولیکن بدش نام او کشتره

نژادش زآبادیان مهین

که کلدانیان خواندند آبتین

پدر اشکیان پور اسپیله کاو

به نیروی او کس نیاورده تاو

یل کاوه که او بد چو شیر ژیان

به جا ماند از او اختر کاویان

خوشا گاه پیروز با تاج و گاه

همان روزگار منوچهر شاه

که بودند از دخت آشور شه

که گشته به سرو یمن مشتبه

همان ملک ایراک بد جایشان

فروزان چو استاره بد رایشان

همان گاه کابوجیا و شراک

که بخشید بر شاه توران اراک

خنک آرش نامور کان دلیر

به آمل زرویان بیفکند تیر

گر پرس مگر نام آن جنگ بود

که اغریرثش خوانده مرد یهود

وزن: فعولن فعولن فعولن فعل (متقارب مثمن محذوف یا وزن شاهنامه)

قالب شعری: مثنوی

منبع اولیه: چکامه

* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.