هوش مصنوعی: شهزاده از سر محبت و مهر، به دل خود گفت که باید به فرمانده احترام گذاشت و او را ستایش کرد.

هوش مصنوعی: در مسیر، جوانی خوش‌هیکل و پیروزمند را دید.

هوش مصنوعی: هنگامی که دختر پادشاه جوان را دید، آهی عمیق و ناراحت‌کننده از دلش برکشید.

هوش مصنوعی: آن کسی که چهره‌اش مثل ماه زیباست و به خاطر قد بلندی و قامتی مثل سرو، به زیبایی و چابکی شبیه پرنده تذرو است، واقعاً چشم‌نواز و دلربا است.

هوش مصنوعی: دو ابروی او مانند کمان است و چشمانش سیاه است. او به گونه‌ای زیبا و درخشان از میدان جنگ ظاهر شده است.

هوش مصنوعی: چهره‌ی درخشان او مانند خورشید می‌درخشد، انگار که سوار بر اسب جمشید است.

هوش مصنوعی: سمندی مانند شیر نر سوار دارد و او همواره در حال نمایش قدرت و grandeur است.

هوش مصنوعی: مرد نیکو و با احترام، به واسطه‌ی شخصیت درست و شایسته‌اش، در نظر دیگران محبوب و شناخته شده گشته است.

هوش مصنوعی: وقتی آن قامت، مو و چهره زیبا را دید، صورتش مانند گل لاله شد و دلش به تپش افتاد.

هوش مصنوعی: گوشی زیبای سرخ و بی‌قرار و بی‌پناه شد، انگار که ناگهان بی‌خبر و غافل از همه چیز افتاده است.

هوش مصنوعی: شخصی به دایه‌اش تکیه کرده و از او می‌خواهد که کمکی به او کند و رسالتش را به او بدهد.

هوش مصنوعی: بدنم ضعیف و بی‌حال شده و چشمانم تار شده‌اند. نمی‌دانم چرا اندوه و غم تمام وجودم را فرا گرفته است.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چرا از این آسمان به سمت کاخ می‌روم، اما این دل من صدایی دارد که مرا به این مسیر می‌کشاند.

هوش مصنوعی: دايه به نازنينش گفت: تو چه شده‌ای که این‌قدر ضعیف و بی‌حال شده‌ای؟

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که دل عاشقانی که در عشق تو گرفتارند، به شدت سوخته و ملتهب شده است، چرا که چهره‌ات به طور واضح سرخ و درخشان است.

هوش مصنوعی: از فریاد و سر و صدای مردان، چنین چهره و حالتی پیدا کردی که مانند رنگ و زیبایی سندروس شده‌ای.

هوش مصنوعی: از تعداد زیاد لشکر، سر تو گیج شد و آن چشم‌هایت مثل نرگس، تار و بی‌نور شد.

هوش مصنوعی: دختران زیبا دست دختر ماه را گرفتند و او را به سوی اتاق خوابش بردند.

هوش مصنوعی: دایه برای او گلاب می‌پاشید و با محبت می‌گفت: ای بانوی زیبا و خوش‌چهره.

هوش مصنوعی: چرا باید چشمانمان با اشک پر شود؟ مگر در صحرا نمی‌بینیم که دیگر نرگس‌هایی وجود ندارد؟

هوش مصنوعی: او گفت که سرش درد می‌کند و دلش پر از غم و ناراحتی است.

هوش مصنوعی: اگر لحظه‌ای کنیزان را از کنارم دور کنی، انگار که کوهی بر سرم نشسته است.

هوش مصنوعی: زمانی که خواب به سراغم می‌آید، تو نمی‌بینی که چقدر آسمان بر من خشمگین شده است.

هوش مصنوعی: مادر بزرگ دایه، شرابی را برای او آورد تا بنوشد و بعد بخوابد.

هوش مصنوعی: او را گفتند که خوشحال باش، دخترم، هر آنچه در دل داری، با من در میان بگذار.

هوش مصنوعی: تو پدری داری مانند شاه داریوش، بنابراین نباید جز زیبایی و خوشی‌ها را ببینی.

هوش مصنوعی: شخصی به پرستارش می‌گوید که دیگر شراب نمی‌خواهد، زیرا به خاطر سردردش چشمانش پر از اشک شده است.

هوش مصنوعی: حالا چشمانم به خواب رفته و دلم از نگرانی‌ها و درگیری‌ها آسوده شده است.

هوش مصنوعی: وقتی پرستار این صحبت‌ها را از خانم شنید، به خانه‌اش برگشت.

هوش مصنوعی: همه در خواب عمیق و آسایش به سر می‌برند و در حالت راحتی قرار دارند.

هوش مصنوعی: جز چشم آن محبوبی که در خواب نیامد، من تمام شب را با ناله و نارضایتی گذراندم و در پیچ و تاب احساساتم غوطه‌ور بودم.

هوش مصنوعی: او که در خوابگاهش به سمت باغ نشسته بود، از تخت خود بلند شد و در را باز کرد.

هوش مصنوعی: در آن نیمه شب، ستاره‌ها بسیار دیدند که عاشقان به خاطر عشق، در حال سوز و گداز بودند.

هوش مصنوعی: به خود گفت ای بزرگوار مشهور، نمی‌دانی چقدر به خاطر عشق تو دلم بیمار و غمگین است.

هوش مصنوعی: در آن وضعیت ناگوار و در نیمه شب، زمانی که از غم عشق در حال ناراحتی و بی‌تابی بودم.

هوش مصنوعی: او از اندوه و غم در دل خود، با نغمه‌ای دلنشین را آغاز کرد و به همین طریق، رازهای درونی‌اش را برای خودش فاش کرد.

هوش مصنوعی: نه از پس این درد جدایی برمی‌آیم و نه می‌توانم برای لحظه‌ای نزد تو بیایم.

هوش مصنوعی: من هیچ خوشبختی‌ای ندارم که بیایم نزد تو، و تو هم به خوبی می‌دانی که من در شأن تو نیستم.

هوش مصنوعی: او در حال گفتن بود که ناگهان خواب چشمانش را گرفت و در فکر عشق، لحظه‌ای به خواب رفت.

هوش مصنوعی: در خواب دید که آن دختر زیبا از باغ خارج می‌شود و به سمت باغچه می‌رود.

هوش مصنوعی: وقتی که به گلزار قدم گذاشتم، دختری زیبا جلوه‌گری کرد و من را با خوشحالی آگاه ساخت.

هوش مصنوعی: او به دستش گلی تازه می‌دهد که مانند آن را کسی در باغی ندیده است.

هوش مصنوعی: وقتی این را دید، از خواب بیدار شد و همه افکارش به سمت معشوقش معطوف گردید.

هوش مصنوعی: به پروین و ماه نگاه کرد و نور آنها باعث شد تا دنیا مانند نقره درخشان شود.

هوش مصنوعی: او می‌گوید که چطور می‌توانم به خواب بروم در حالی که چرا در این ماهتاب نباید بیدار بمانم و به اطراف نگاه نکنم.

هوش مصنوعی: ماه نیز مانند من در چنگال مشکلات افتاده است و مدام در گردش و ناپایداری به سر می‌برد.

هوش مصنوعی: ستاره با ناز و خوشی به من چشمک می‌زند و می‌پرسد که چرا این‌چنین خسته‌ای و بی‌فکر هستی.

هوش مصنوعی: چطور می‌توانم بخوابم در حالی که نور ماهتاب دل عاشقان را از خواب بیدار می‌کند؟

هوش مصنوعی: یک جامه ز مبارزه به همراه برداشت و از تخت پایین آمد.

هوش مصنوعی: یک شمعدان طلایی در دست است که نمی‌خواهد بر روی پله‌های قصر بیفتد و به جایگاه پایین‌تری برود.

هوش مصنوعی: همام پرده‌ای از مخمل زیبا را در دست گرفته و آن را به یک طرف کنار زده است.

هوش مصنوعی: در آنجا اتاقی دیده می‌شد که محل زندگی پرستار بود.

هوش مصنوعی: در خواب، در آغاز چیزی زیبا و دلنشین را دید و سپس به موضوع دیگری پرداخت.

هوش مصنوعی: گفت: خدایا، با امید به تو، گام‌های خود را برداشته و از یاری تو بهره می‌برم.

هوش مصنوعی: آیا باید منتظر بمانم تا گلی و آن چراغی را که به من داده بودند، پیدا کنم و از باغ خارج شوم؟

هوش مصنوعی: روح او به سوی خیابانی می‌رود که پر از گل‌های زیبا، نرگس و لاله است، مانند چراغی که نور می‌افشاند.

هوش مصنوعی: عطر گل‌ها و گیاهان معطر باعث تازگی و شادابی در وجود انسان شده است.

هوش مصنوعی: او به کاخ و باغی آمد که همه جا مثل چراغ روشن بود و نورانی بود.

هوش مصنوعی: در باغ صدایی شنید و از آنجا بیرون آمد و متوجه شد که نهر آبی از آنجا جاری است.

هوش مصنوعی: گل و لاله و سنبل در اطراف نهر می‌روید، جایی که باغبان هر روز از آن‌ها بهره‌برداری می‌کند.

هوش مصنوعی: زمانی که خالق زیبایی، گلی سرخ به وجود می‌آورد، بر آن باغچه شادی و رونق بیشتری می‌بخشد.

هوش مصنوعی: زمانی که در زیر آبشار نشسته بود، لحظه‌ای آرامش او از بین رفت و طاقت این تجربه را از دست داد.

هوش مصنوعی: او گفت: ای ماه، لحظه‌ای با خبر باش که از غم من باخبر هستی.

هوش مصنوعی: ای ستاره، به این وضعیت من نگاه کن و بر دل آشفته‌ام شهادت بده.

هوش مصنوعی: گل نسترن، نشانه‌گر معشوق من است که به خاطر عشق، از تمام پاره‌های وجودم مانند پیراهن، جدا شده‌ام.

هوش مصنوعی: تمام زیبایی‌ها و رنگ‌های سرخ، نشانه‌ای از عشق هستند و پرنده خوش‌خوان، بلبل، نیز از این عشق و محبت بوی خوشی به خود گرفته است.

هوش مصنوعی: من شبیه بلبل غمگینی هستم که خودم هم گل هستم. اجازه بده بگویم به گل از درد و راز دل خود.

هوش مصنوعی: من در دام عشق آن جوان شجاع و پرشور گرفتار شدم.

هوش مصنوعی: او از دردهای من بی‌خبر است و من هم از وضعیت بی‌قراری و آشفتگی خود خبری ندارم.

هوش مصنوعی: من با یک نگاهش اسیر محبت او شدم، حالا چه کار می‌توانم بکنم که این عشق مرا به این حال درآورده است؟

هوش مصنوعی: تو جوانی هستی که از درد و حال خراب من بی‌خبر هستی.

هوش مصنوعی: سردار از نزد پادشاه اجازه گرفت و به راه افتاد.

هوش مصنوعی: هر کسی که در خور اعتبار و شایستگی خود بود، مورد توجه شاه قرار می‌گرفت و از او خلعت و کرامت می‌گرفت.

هوش مصنوعی: لشکر به همه مهربانی و کمک زیادی کرد و برای آن‌ها تمام طلا و نقره را زیادتر کرد.

هوش مصنوعی: او به خانه خود و همچنین به نزد همسر و مادرش آمد.

هوش مصنوعی: او در دستانش خیری دارد و جوانی که در دلش شادابی و سرزندگی است، از آن خوشحال و شادمان می‌شود.

هوش مصنوعی: مادر پسرش را بوسید و او را در آغوش فشرد، مانند این که جان خودش را در آغوش گرفته باشد.

هوش مصنوعی: پسرجان، با گفتن تو دل من شاد شده است و از درد و غم‌هایم آزاد شده‌ام.

هوش مصنوعی: چرا چهره‌اش غمگین و درهم است، طوری که گویی در دلش غم و ناراحتی وجود دارد؟

هوش مصنوعی: گفت فکر می‌کنم کمی خسته‌ام، از جنگ و از آشوبی که پشت سر گذاشته‌ام.

هوش مصنوعی: او گفت: این دیگر نفس پسر نیست، بلکه به نظر می‌رسد که عشق و رازی دیگر در میان است.

هوش مصنوعی: وقتی که مدتی از شب سپری شد، نام جویندگان به جمع آوردن و گفت‌وگو رسید.

هوش مصنوعی: وقتی که مردان وارد خوابگاه شدند، جز چهره دختر شاه چیزی در چشمشان نبود.

هوش مصنوعی: نگاه او به من می‌گفت که قلبم را ربوده است، زیرا او با چشم‌هایش به من خیره شده بود.

هوش مصنوعی: دل مرا برد و به من پشت کرد، نه اینکه البته سرنوشت باشد که با او صحبت کنم.

هوش مصنوعی: نمی‌خواهم دیگر چهره زیبا و دلنشین او را ببینم و هیچ نیازی به آن ندارم که حتی برای یک لحظه به سوی او بروم.

هوش مصنوعی: او به چهره‌ی زیبا و درخشان ماه و ستارگان نگریست و دل خود را در حال تلاطم و هیجان مشاهده کرد.

هوش مصنوعی: او گفت: چرا جهانی را به دام انداختم، اما خودم هنوز در چنین وضعیتی گرفتار مانده‌ام؟

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر به این موضوع اشاره دارد که او هیچ دوستی ندارد که بتواند برود و پیام او را به محبوب برساند. او می‌خواهد بداند که آیا محبوب هم در حال فکر کردن به اوست یا نه. این نیاز به ارتباط و نزدیکی به محبوب را به تصویر می‌کشد.

هوش مصنوعی: یا مرا از در بیرون کند، یا اینکه به من اجازه دهد که وارد شوم؛ شاید هم بخواهد سرم را بکوبد یا مرا انتخاب کند.

هوش مصنوعی: اگر او مرا از خود براند، من به او نشان می‌دهم که چقدر آسیب می‌زنم و با درد و رنجی که می‌کشم، به او پاسخ خواهم داد.

هوش مصنوعی: می‌خواهم خون خود را در راه او بریزم و این بدن و جانم را فدای او کنم.

هوش مصنوعی: ناگهان کسی از جا بلند شد و از تخت خود پایین آمد و در یک لحظه، چهره‌اش را از روی صندلی حکومت شست.

هوش مصنوعی: او به سرعت وارد اتاق شد و قلبش به شدت می‌تپید، به طوری که دیگر نتوانست خود را کنترل کند.

هوش مصنوعی: به پایین آمد و وارد باغ شد، چون ماهتاب درخشید و نورش مانند یک چراغ روشن بود.

هوش مصنوعی: او در باغ را باز کرد و بیرون آمد و با حالتی دیوانه‌وار به خیابان قدم گذاشت.

هوش مصنوعی: او نمی‌داند که در کجا می‌رود؛ نمی‌داند که به کجا می‌رسد یا چگونه به مقصد می‌رسد.

هوش مصنوعی: او به سوی باغ رفت و در آن باغ زیبا، شمع‌ها و چراغ‌هایی روشن بود.

هوش مصنوعی: او به نزدیکی آبشار آمد، اما حواسش نبود و در دلش آرامشی نداشت.

هوش مصنوعی: صدای دلنواز او به گوشم رسید و به دنبال آن، دیگر قادر به تحمل و تاب آوردن نبودم.

هوش مصنوعی: صدا به قدری تأثیرگذار بود که انگار پایش به دام افتاده است.

هوش مصنوعی: در این نیمه شب چه صدای بلندی است که باعث این ناله و فریاد و هیاهو شده است؟

هوش مصنوعی: می‌خواهم بفهمم که چرا این شخص ناراحت و دل‌خون است و چه چیزی باعث شده این‌گونه غمگین و پژمرده به نظر برسد.

هوش مصنوعی: گوشی درخت را پشت خود قرار داده بود تا ببیند چه کسی به خاطر تقدیرش ناله می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی او آیات دلنشین او را شنید، ممکن است که زیبایی ماه و ستاره پروین او را نیز درک کرده باشد.

هوش مصنوعی: گفت: ببینم چه کسی در این نیمه شب خواسته که از جایش بلند شود و بیرون بیاید.

هوش مصنوعی: هر کسی که چیزی بشنود، از خود می‌گوید که من دختر پادشاه هستم؛ اما وقتی که پدرش بخواهد بشنود، من شرمسار می‌شوم.

هوش مصنوعی: من به خاطر عشق به مرد بزرگی، بی‌اختیار به دام افتاده‌ام و در واقع مانند فرزند یک سپهبد هستم.

هوش مصنوعی: چنان فشار کمان بر گردنم زیاد است که گویی قادر به افکندن شیر هستم.

هوش مصنوعی: عشق مرا در نیمه شب به تنگنا کشانده و در حال اشتیاق و بی‌تابی قرار داده است.

هوش مصنوعی: مردان بزرگ و نیکوکار در حال استراحت هستند، بنابراین تو باید به جهان سلام و درود بفرستی.

هوش مصنوعی: جوان وقتی این سخن را شنید، به او گفت: ای زیبای شیرین زبان.

هوش مصنوعی: با نگاه جادوی خود مرا اسیر کردی و با موهایت به دام انداختی.

هوش مصنوعی: مانند پرنده‌ای که در دام تو افتاده، من نیز به چاهی از زلف تو گرفتار شدم.

هوش مصنوعی: رازهایم در جمع مردم آشکار خواهد شد و هر کس درباره من نظری خواهد داد و چیزی خواهد گفت.

هوش مصنوعی: الان شانس و اقبال من به من روی آورده و امشب راز و گفتگویی را از تو شنیدم.

هوش مصنوعی: وقتی که آفتاب را دید، بر سر پا ایستاد و به تو می‌گفت که چهره‌اش، دنیا را زیبا و دل‌ربا ساخته است.

هوش مصنوعی: در آن شب زیبا، رنگ سرخی بر چهره ماه نمایان شد و این سرخی به خوبی بر روی آب منعکس گردید.

هوش مصنوعی: جوان به سوی او رفت و دامانش را بوسید و گفت که این زن زیبا همچون ماه است.

هوش مصنوعی: من یک بنده و خدمتگزار تو هستم، همان‌طور که ماه در درگاه تو و زیر سایه تو قرار دارد. من فقط یک غلام هستم و تو شاه و صاحب اختیار منی.

هوش مصنوعی: امروز با تمام وجودم عشق تو را به دست آوردم و هیچ عهدی را نمی‌شکنم.

هوش مصنوعی: الان من به پیش تو آمده‌ام تا ببینم چه دستوری می‌دهی، ای شاه من. من نیز مانند یک راهنما برای تو هستم.

هوش مصنوعی: من را بپذیر، زیرا من کمتر از توام؛ اگر مرا از در خود برانی، مرگ را به جان می‌خرم.

هوش مصنوعی: زمانی که آفرینش‌گر مهر از جوان این موضوع را شنید، چهره‌اش به سرخی درآمد و دلش از شادی به تپش افتاد.

هوش مصنوعی: دوست عزیز، جانم به تو وابسته است؛ جسم و روح و وجود من همه از تو سرچشمه می‌گیرد.

هوش مصنوعی: پس نوجوان قهرمان سرش را به زانو گذاشت و شروع به گریه کرد. کسی از او پرسید که دلیل این گریه چیست.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد از من خجالت می‌کشی و احساس ننگ می‌کنی، چون تو دختر شاهی هستی و من یک جنگجو.

هوش مصنوعی: او گفت که این شخص، یار من نیست و نمی‌دانم این ماجرا چگونه پیش آمده است.

هوش مصنوعی: پدر به شدت دوستم دارد و مانند جانش برایم ارزش قائل است، او هرگز مرا به دیگران نمی‌سپارد.

هوش مصنوعی: این بیت به بیان تنوع و گوناگونی کشورهای مختلف اشاره دارد. می‌توان گفت که از مصر و روم، ترکیه و چین، ماد و لیدیا، هر یک نماد فرهنگ‌ها و تمدن‌های مختلف هستند که در کنار یکدیگر وجود دارند و نشان‌دهنده‌ی تنوع و زیبایی این سرزمین‌هاست.

هوش مصنوعی: همه سردمداران و ریش‌سفیدان از من خواستند و برایم جهانی زیبا و شکوهمند فراهم کردند.

هوش مصنوعی: پدر تمام درخواست‌ها را رد کرد و به آن‌ها گفت که فقط درباره‌ی موضوعی که مربوط به شاه است، صحبت کنند.

هوش مصنوعی: چه طور می‌تواند بر تو نیکی کند ای خاندان پاک، در حالی که از این اندیشه اشک‌هایم بر دامانم ریخته شده است؟

هوش مصنوعی: او به عزیزش گفت: گریه نکن و نگران نباش. دل بی‌قرار تو را من به آرامش می‌رسانم.

هوش مصنوعی: بگویم که به حرف‌های من توجهی ندارد، چرا که درگیر افکار بیهوده است و به آن گوش نمی‌دهد.

هوش مصنوعی: بداند که تو دختر شهریار هستی، با مقام و جایگاه برجسته و شناخته شده.

هوش مصنوعی: چرا دخترش را از خود دور کند، او نمی‌داند چه اتفاقاتی ممکن است برایش بیفتد.

هوش مصنوعی: دوشنبه گذشته که برگشتیم از سفر، در ورود به درگاه با در بسته مواجه شدیم و ناچار به دور شدیم.

هوش مصنوعی: او بسیار مهربان بود و در نزدیکی خود، مکان ساخت و ساز را قرار داد.

هوش مصنوعی: دیگر این‌که آن هفت مرد شجاع به دست گوماتای گرفتار شدند.

هوش مصنوعی: آنها به یکدیگر پیمان بستند که هر کدام اگر king شود، در زمان معین تاج بر سر بگذارد.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که انسان در مقابل دختر و دختران، فاقد هر گونه کمبود و نقصی است و به همین خاطر بر آن‌ها از نظر خود عیبی نمی‌بیند. در واقع، عشق و توجه در این زمینه باعث می‌شود که انسان تنها زیبایی و خوبی‌ها را ببیند و کمبودها را نادیده بگیرد.

هوش مصنوعی: بدان که من نیز یکی از هفت نفر هستم که این‌گونه با یکدیگر صحبت کردند و در این مورد به تبادل نظر پرداختند.

هوش مصنوعی: زمانی که مهرآفرین این سخن را شنید، به اندازه‌ای شاد شد که مانند گلی در باغ به گل نشسته بود.

هوش مصنوعی: او گفت که آرزوی من همین یک چیز است و بس؛ مانند پرنده‌ای که از قفس آزاد شده است.

هوش مصنوعی: جوان گفت: اگر از من یادگاری بگیری، خوشحال می‌شوم، ای معشوق.

هوش مصنوعی: از دست او یکی انگشتر از طلا به او داد و مرواریدی از دریا که نرم و لطیف بود.

هوش مصنوعی: خدایا، تو تنها شاهد عشق پاک من هستی و دیگر از کسی ترسی یا نگرانیتی ندارم.

هوش مصنوعی: ای ماه، تو که بر وضعیت ما نظاره‌گری، ستاره، به این حال ما نگاه کن.

هوش مصنوعی: من فقط به خداوند پاک امید دارم و بس، زیرا هیچ‌کس دیگری این سعادت را به من نداده است.

هوش مصنوعی: سپس او حلقه‌ای از طلا را با مهر خود درست کرد و با انگشت آن چهره زیبا را نشان داد.

هوش مصنوعی: این بیت اشاره دارد به این که دست عروسی با حیا و خجالت به طرف بوسه خدا دراز کرده است و در اینجا به حافظ و حامی او اشاره می‌شود. در واقع، نوعی احترام و تقدس به عروس و زندگی جدید او نمایش داده شده است.

هوش مصنوعی: چهره‌ی گل سرخ به قدری زیبا و درخشان است که گویی زیبایی‌اش به حدی است که باعث می‌شود انسان به خالق زیبایی‌ها بگوید: «خدا تو را ستایش می‌کنم».

هوش مصنوعی: همان لحظه خروس صبح را اعلام کرد و گفت که شب به پایان رسیده و صبح شده است.

هوش مصنوعی: جوان با افسوس می‌گوید که جدایی فرا رسیده است، جدایی که باعث شده طاقت و صبرش به پایان برسد.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم در شب بروم ای ماه روشن، در حالی که با تو همچون بهشت برین بودم و زیبایی تو را داشتم؟

هوش مصنوعی: شاهزاده خانم چنین گفت: سحرگاه نزدیک شده و افسوس که باید دورتر بروم.

هوش مصنوعی: باید دوباره به سمت خودم بروم، چون از دوری به شدت دلم را می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: اگر در مسیر باغ بیابدم، از هر طرف صد چراغ روشن خواهد کرد.

هوش مصنوعی: اگر کسی تو را نزد من ببیند، در جمع زنان درباره‌ات صحبت‌های دیگری می‌کنند.

هوش مصنوعی: زمانی که او این حرف را زد، از جای خود بلند شد و قامت زیبایش جهان را زینت بخشید.

هوش مصنوعی: گفت خدا نگهدار ای ماه مهر، چگونه می‌توانم از زیبایی چهره‌ات دور شوم؟

هوش مصنوعی: کجا می‌توانم بروم که چهره‌ات را ببینم؟ راهی به درگاه تو ندارم.

هوش مصنوعی: من در درگاه تو به عنوان خدمتگزار تو هستم و از عشق و محبت تو در خفا می‌گذرم. ای دارای چهره زیبا، من در مسیر تو حرکت می‌کنم.

هوش مصنوعی: دو عاشق وقتی از یکدیگر دور می‌شوند، مانند این است که نور از آسمان رفته باشد.

هوش مصنوعی: در قصر خورشید، کنیزان و دایه‌ها در خواب بودند و او به آرامی در آنجا قدم می‌زد.

هوش مصنوعی: زمانی که خورشید از آسمان ظاهر شد، دایه مهربان بیدار شد و به پا خاست.

هوش مصنوعی: ماه‌آفرید بر تخت نشسته بود و دید که همان دختر زیبا در کنار او خوابیده است.

هوش مصنوعی: سپس او دست حریر را به آرامی به سمت خود کشید، و حریر از روی او کنار رفت.

هوش مصنوعی: چشمان زیبا و سیاه خود را باز کرد و گفت: «ای مادر جانم، چه اتفاقی افتاده است؟»

هوش مصنوعی: او گفت: عزیزم، آفتاب بالا آمده! چرا هنوز خوابیده‌ای؟

هوش مصنوعی: چرا این‌گونه نزار و ضعیف شدی که از دیدار آن لشکر دل‌نگران گشتی؟

هوش مصنوعی: او گفت: با دایه آن دختر زیبا، این صحبت‌ها را کم کن و هر چه زودتر موضوع را تمام کن.

هوش مصنوعی: تا نیمه شب سرم درد می‌کرد، دلم آرام نداشت و بدنم هم تب کرد.

هوش مصنوعی: الان احساس بهتری دارم و دوست ندارم از اینجا بلند شوم.

هوش مصنوعی: لباس نرم و لطیفی را بر صورتم بگذار و پرده تختخوابم را پایین بیاور.

هوش مصنوعی: خواب برای من مانند دارویی است که به درد و رنج من کمک می‌کند، زیرا وقتی بیدار هستم، بیشتر ناراحت و دلگیر می‌شوم.

هوش مصنوعی: در آن سوی مردونیه، در دل شب رفت و استراحت کرد.

هوش مصنوعی: زمانی که خورشید درخشنده از پشت کوه‌ها طلوع کرد، چهره‌اش نورانی و زیبا به نظر می‌رسید.

هوش مصنوعی: زمانی که فرمانده از خواب بیدار شد، از پرستاران خواست که نزد او بیایند و پاسخگو باشند.

هوش مصنوعی: او گفت: چه شده است که به زودی پسر جوان من را به جمع می‌آورید؟

هوش مصنوعی: زمانی سپاهیان و مردم در انتظار ورود شاه به بارگاه بودند.

هوش مصنوعی: امروز در کاخ جشن و شادی است، زیرا سپاه پیروز به وطن بازگشته‌اند.

هوش مصنوعی: یکی از افراد ارتش به نزد شاه آمد و گفت: امیدوارم فرمانده سپاه شاد و خوشحال باشد.

هوش مصنوعی: سلطان در کاخ حاضر شده است و همه سربازان برای دیدار او آمده‌اند.

هوش مصنوعی: اسپهید نامی گفت که سپاه از لطف و رحمت شاه خوشحال و شاداب است.

هوش مصنوعی: او اسب زیبایی را آورد که زین و لگامش را نزد فرمانده برد.

هوش مصنوعی: سردار بر روی زین نشسته و سوار بر اسبی دیگر شده است و جوانی را انتخاب کرده است.

هوش مصنوعی: همه با حالت سپاهی و زره‌پوش، به درگاه شاه داریوش آمده‌اند.

هوش مصنوعی: از زینت و زیبایی کاخ و همچنین از قوس پیروزی، چه کسی در آن لحظه حاضر بود؟

هوش مصنوعی: سپهبد به سوی کاخ آمد که به خاطر قد بلندی‌اش، به اندازه صد ستون ایستاده بود.

هوش مصنوعی: همه چشم‌ها به دنبال دیدن شاه بودند و صفوفی از مردم در درون کاخ تشکیل شده بود.

هوش مصنوعی: شاه بزرگ بر تخت نشسته و بزرگان با احترام و ادب فراوان به او تعظیم کردند.

هوش مصنوعی: پس از آن، شاه داریوش دستور داد که به او به خوبی توجه داشته باشند.