هوش مصنوعی: در اینجا گفته شده که دنیا مانند یک جسم است و تو روح آن هستی. همچنین ملک و جهان مانند یک کشتی است و تو در آن نقش درویش نوح را ایفا می‌کنی. یعنی تو در معنا و باطنی عمیق، حفظ‌کننده و هدایت‌کننده‌ این جهان هستی.

هوش مصنوعی: با کلام خود، درد و زخم مجروحان را تسکین می‌دهد و این نشان از رحمت آن دادگر و بی‌نقص است.

هوش مصنوعی: دل را مانند عرش در نظر بگیر که حکمرانی بر آن وجود دارد. خرد و اندیشه را همچون گوهری با ارزش تصور کن که در درونش حاضر است. همچنین، این گوهر در رشته وجود من پیوسته و متصل است.

هوش مصنوعی: عقل خردمند برای یاد گرفتن به مدرسه تو می‌آید و دانایی و دانش در گنجینه قلب تو جمع می‌شود.

هوش مصنوعی: نام تو در سخن بزرگان به یاد آورده می‌شود، تا جایی که گلی از خار و طلا از سنگ گوگرد به دست آید.

هوش مصنوعی: تو در این سرزمین مانند طلا باارزش باش و در این باغ مانند گلی زیبا، فکر و اندیشه‌ات را به بالای آسمان ببرد و بر دریا پل بزند.

هوش مصنوعی: باغ بهشتی و زیبایی‌هایت، خوشبختی و سعادت تو را نشان می‌دهند. عقل و تفکر در جثه و ظاهرت هم نمایان است و به زیبایی تو جلوه می‌دهد.

هوش مصنوعی: سایه‌ی بزرگ و مهربان درخت تو نشان‌دهنده‌ی شخصیت و هنر تو است و دانش و شناختی که از ریشه‌ات سرچشمه می‌گیرد، مثل یک خویشاوند با ارزش است.

هوش مصنوعی: این درخت در باغی زیبا و سرزنده رشد خواهد کرد، ریشه‌اش محکم و استوار است و شاخه‌هایش به سوی آسمان بلند خواهند شد.

هوش مصنوعی: دل من پر از عشق توست و این عشق، بهترین دارایی من است که از اجدادم به من رسیده است.

هوش مصنوعی: چه آسمان و زمین و عناصر طبیعی و چه موجودات زنده، همه به تو پناه می‌آورند و در تو ملجأ و پناهگاهی برای خود می‌یابند. تو محلی برای آرامش و نجات ما هستی.

هوش مصنوعی: جوانمردی و غیرت تو در دنیا مانند درختی است که هنر و دانش تو همچون برگه‌ها و میوه‌های آن است.

هوش مصنوعی: من که در میان این انسان‌های فریفته افتاده‌ام، در حالی که به مانند یک شاهباز هستم و به راحتی طعمه مگس‌ها شدم.

هوش مصنوعی: چین اگر بخواهد به زیبایی خود ببالد و مصر اگر بخواهد به شیوه خود جلوه کند، من با قلم و زبانم احساسات و زیبایی‌های خود را بیان می‌کنم.

هوش مصنوعی: زکریا (پیامبر) با عطر خوش مشک، زخمی بر گیسوی مسیح می‌زند و لبانم مانند آن عطر نرم و دلربا شده است.

هوش مصنوعی: من مانند کوهی هستم که بر فراز آسمان قرار دارد. قلبم همچون دریا عمیق و غنی است و بخشندگی‌ام مانند ابری است که به دیگران باران می‌بخشد.

هوش مصنوعی: من نوشتن و نوشت افزار را از اسب و شمشیر بهتر می‌دانم؛ زیرا در اینجا از جانبازی و فدای خود در راه عشق، هیچ دریغی برایم نیست.

هوش مصنوعی: جان انسان مانند مغز بادام است که هنگامی که از پوستش بیرون می‌آید، به حقیقت و اصالت خود دست می‌یابد. قربانی کردن برای دوست و ره او، نشان‌دهنده‌ی ارزش و زیبایی در زندگی و تلاش‌های انسان است. در نهایت، باید به این نکته توجه کرد که در راستی و خلوص، زیبایی و نیکی نهفته است.

هوش مصنوعی: روزهای من آن‌چنان تیره و شوم است که بخت من در خواب است و درد من از چشمان تو پنهان مانده است.

هوش مصنوعی: دل من از سرنوشت ناراحت و مضطرب بود، اما با این حال، دلیل و بهانه‌ام در برابر لطف و بخشش تو قابل قبول بود.

هوش مصنوعی: چرخ ستم نمی‌تواند به ریشه و پایه‌های وجودم لطمه بزند و از زمین مرا بیرون کند.

هوش مصنوعی: ای سرور، لحظه‌ای بیا و درد دل من را بشنو، چرا که در این دیر باستانی، داستانی تازه و نو وجود ندارد.

هوش مصنوعی: زمان برداشت محصول عمر من فرا رسیده است، خانه‌ام تحت تأثیر رویدادهای ناگوار قرار گرفته و جانم به خطر افتاده است.

هوش مصنوعی: باید راه حلی برای اندوه و درد عمیق من پیدا کنی و با لطف و مهربانی‌ات، به من نور و روشنایی ببخش.

هوش مصنوعی: در مهمانی من، از لختی دل و جان، شاهدی با لطافت، شمعی روشن و شرابی دلنشین و شکر خوشمزه وجود دارد.

هوش مصنوعی: در یک میهمانی شاد و دل‌انگیز، جایگاهی وجود دارد که زیبایی آن به اندازه یک بهشت است و در آن، معشوقی ناز و دلبر همچون قمری حضور دارد.

هوش مصنوعی: در آن مهمانی، چهره‌ام شاداب و سرخ بود و دل‌ و روح‌ام شاد بود. آب در جویهای روان جاری بود و باغم به خوبی آباد و سرسبز بود.

هوش مصنوعی: یک نفر که هیچ قدرتی ندارد و در وضعیت سختی به سر می‌برد، به من آسیب رساند و وضعیت مالی و اجتماعی‌ام را از دستم گرفت، به طوری که الان در شرایطی دشوار و نیازمند قرار دارم.

هوش مصنوعی: یک فرد قرمطی وجود داشت که از ابن ابی الساجم بدتر بود. او همه را تحت تأثیر خود قرار داد و با فقر و تنگدستی، همچنین به دست آوردن مقام و عنوان، توانست خود را به بالاترین مرتبه برساند.

هوش مصنوعی: جانم در رنج و دل‌ام پر از درد است. خواهش می‌کنم ای دل، تمام وابستگی‌هایم را کنار بگذار و به من آرامش بده.

هوش مصنوعی: در قلبم تنها درد و غم باقی مانده و در سینه‌ام غیر از ناله‌ای وجود ندارد. شادی و خوشی در تنهایی‌ام جایی ندارد.

هوش مصنوعی: هیچ چیزی از عزت، ثروت، ناز، شرف و مقام باقی نماند، تنها تکیه‌گاه ما می‌تواند بر مهربانی و رحمت خداوند باشد.

هوش مصنوعی: از شدت اندوه، چشمه‌ای از خون به وجود آمد و طبیعت سبز را به رنگی دیگر درآورد. قضا و سرنوشت، دل ما را در هم تنید و زخمی عمیق بر آن نهاد.

هوش مصنوعی: بارش مشکلات و مصیبت‌ها از همه سو شروع شده و رهبر و جنگجو برای غارت و چپاول آماده شده‌اند.

هوش مصنوعی: هر کسی که به دنبال کشتن من است، گروهی از دشمنی را جمع کرده است. اما آسمان هرگز یک لحظه هم از ظلم خود نسبت به من کم نکرده است.

هوش مصنوعی: تو به قدری به من ظلم کردی که مثل خاک زمین احساس حقارت می‌کنم. دل من پر از اندوه شده و زندگی‌ام از اسباب و مایه خالی شده است.

هوش مصنوعی: معاشرتی که شاهان گذشته با محبت و بخشش از طریق دستورات و تصمیمات خود به نیازمندان و گدایان انجام می‌دادند.

هوش مصنوعی: به من برای پوشاک و هزینه‌های زندگی کمک کرده بودند، اما برای مسائل حقوقی و وکالت، به سمت افرادی بی‌فکر و نادان رفته‌اند.

هوش مصنوعی: دست خونین شد و در سیزدهمین ویژگی، حریف به دو نیم تقسیم شد، یکی باقی ماند و دیگری نیز به تکه‌ای کوچک تبدیل گردید.

هوش مصنوعی: ربع آن به حالتی اشاره دارد که در آن چیزی از دست رفته یا تغییر کرده است. به عبارت دیگر، در اینجا صحبت از از دست رفتن کنترل یا تسلط بر چیزی است. به نظر می‌رسد شخصی که در ابتدا در جایی مستقر بود، حالا به خاطر بعضی اتفاقات یا حوادث از آن وضعیت خارج شده و دچار هرج و مرج شده است. در واقع، این بیت به نوعی به وضعیتی اشاره دارد که در آن فرد دیگر قادر به مدیریت وضعیت خود نیست و کنترل را از دست داده است.

هوش مصنوعی: زر ما به مس تبدیل شد و آن مس هم به طلا رسید و این اتفاق در حضور صرافی افتاد که نمی‌داند چه وضعیتی پیش آمده است.

هوش مصنوعی: زیبق به شکلی تغییر کرد که پس از اینکه دما و دودی به خود گرفت، رنگ زرد و آبی‌اش بر آسمان نمایان شد.

هوش مصنوعی: عمر من به گذر از دنیا محدود شده است و در این دنیا تنها برای تأمین معیشت زندگی می‌کنم، در حالی که نسبت به تو حقوق و وظایفی دارم.

هوش مصنوعی: به خاطر بار سنگینی که بر دوشم است، نگرانم که مانند دیگران به سوی شیرینی تو نروم.

هوش مصنوعی: تشکر و قدردانی من از نعمت‌های تو هرگز فراموش نخواهد شد، چون نور مهربانی و لطف تو همیشه درخشان و روشن است و هرگز خاموش نمی‌شود.

هوش مصنوعی: من قبلاً مرده بودم، اما تو دوباره به من زندگی بخشیدی و از دیو غم و اندوه نجاتم دادی.

هوش مصنوعی: به من جام آب خضر را در تاریکی‌ها دادی و ارزش آن را شناخته‌ای و همچنین حلوای پیمان را به من بخشیدی.

هوش مصنوعی: فضل و رحمت تو به من کمک کرده تا از این دریای سخت عبور کنم. حالا من به درجات عالی رسیده‌ام و دیگران بی‌نصیب مانده‌اند.

هوش مصنوعی: من در دام و گرفتاری به سر می‌برم و به‌گونه‌ای در بند و حبس هستم که حالا به وضعیتی رسیده‌ام که شبیه همسر یک جانور درنده شده‌ام.

هوش مصنوعی: مرد به خاطر صحبت ناپسند خود، به دنبال عمل نامناسب رفت و تحت تأثیر رفتار و گفتارش قرار گرفت.

هوش مصنوعی: از دانش و حکمت خود نشانه‌هایی را به یادگار گذاشتم و به امید واهی عده‌ای در قم، آن را نادیده گرفتم.

هوش مصنوعی: اینک این نشانه ای است از امید و وابستگی من به تو، که دیگر نه ماه در آسمان، نتوانست من را از تو جدا کند و به دامن کسی دیگر بکشاند.

هوش مصنوعی: وقتی که اسب زیبای کرامت تو از اصطبل بیرون می‌جهد و به دنبال یاری من می‌افتد، همچون صدای طبل به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: به یاد بیاور که بر هر خواسته‌ای که داشته باشی، من آماده‌ام که در کنار تو باشم، گاهی با عزت و بزرگواری و گاهی با شجاعت و قدرت.

هوش مصنوعی: تو با مهربانی و نیکوکاری‌ات، بسیاری از گرسنه‌ها را سیر کردی و به محتشم السلطنه خدمت کردی.

هوش مصنوعی: تو مرا از نوشیدن خون خود منع کرده‌ای و با این حال به دزدان و غارتگران رحم کرده‌ای.

هوش مصنوعی: به خاطر ترس از تو، همه بر زشتی‌ها و ناپاکی‌ها غلبه کردند. نیمی از وجودشان را قطع کردند و نیمه دیگر را به تو سپردند.

هوش مصنوعی: نصف دیگر را به سمت شرق نوشتند و چکش را به پسر پادشاه فرستادند تا از آسمان، سلطنت او را بسازد.

هوش مصنوعی: گفتم امروز دیگر از جا کنده شده است، اما او بی‌خبر است که آهو به تیرش نخواهد رسید.

هوش مصنوعی: در یک مکان جدی و محترم، جایی که در آنجا تحمل شوخی و مزاح وجود ندارد.

هوش مصنوعی: ستاره‌ای که از چاه بیرون آمد، به درون حفره‌ای افتاد و نیاز کودک چهل ساله به گوساله‌ای به وجود آمد.

هوش مصنوعی: نور ماهی که مانند کرم در آسمان می‌درخشد از میان ابرهای طمع بیرون می‌آید و در کنار گل‌های سوسن، پیکر زنی نسبت به زندگی با لطافت و زیبایی افتاده است.

هوش مصنوعی: فرزند پادشاه نیمی از دارایی‌ام را به تاراج برد و از زمین تمامی امیدهایم را نابود کرد.

هوش مصنوعی: بارها به او گفتم که اگر به دنبال ارزش و مقام و موفقیت و رستگاری هستی، باید تلاش کنی و به خودت سختی بدهی.

هوش مصنوعی: هرگز خوردن این مال برای تو مناسب نیست، زیرا این مال متعلق به کسی است و بر تو حلال نیست.

هوش مصنوعی: این مکان پر از خیرات و کمک‌هاست و به ما داده شده است. این محفل شادی و خوش‌گذرانی است و مثل یک بیابان بی‌پناه نیست.

هوش مصنوعی: این سرزمین که به تو تعلق دارد، به خاطر من به ویرانی افتاد و نام نیک من را به خاطر تو به بدی و رنج کشید.

هوش مصنوعی: کیسه‌ام از ثروت خالی است و دامنم پر از اشک و درد شده، چون هر روز شخصی از من طلب دارد و به اصطلاح، دردم را بیشتر می‌کند.

هوش مصنوعی: دل خسته از هر آرزویی تهی شده و تنها چیزی که باقی مانده، مرگ است. درختی که دیگر برگ ندارد، مانند چوب خشکی می‌شود.

هوش مصنوعی: شمر از دست حسین در حال فریاد زدن است و دجله به خاطر طمعش خشک شده و به سمت بغداد می‌آید.

هوش مصنوعی: هر چیزی که برای من از جانب خدا مقدر شده باشد، زمانی که به آن فکر می‌کنم، یاد چنگیز به ذهنم می‌آید.

هوش مصنوعی: هر آنچه که او با من کرد، حتی لشکر چنگیز هم نتوانست انجام دهد و گروه افغان هم نتوانستند به این شدت بر من ظلم کنند.