ادیب الممالک » دیوان اشعار » رباعیات طنز » شمارهٔ ۳۳ - بید مشک

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بر دل ز غم رقیب رشکی دارم</p></div>
<div class="m2"><p>وز دیده روان سیل سرشکی دارم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>لرزم ز فراق زلف مشکینت چو بید</p></div>
<div class="m2"><p>زین است که تحفه بیدمشکی دارم</p></div></div>

شمارهٔ ۳۴

بر دل ز غم رقیب رشکی دارم
وز دیده روان سیل سرشکی دارم
لرزم ز فراق زلف مشکینت چو بید
زین است که تحفه بیدمشکی دارم

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از احساس غم و رنجی که به خاطر جدایی از معشوقش دارد، سخن می‌گوید. او می‌گوید که در دلش حسادت و غم نسبت به رقیب دارد و چشمانش پر از اشک است. همچنین، به خاطر دوری از زلف معشوق، همچون بیدی لرزان است و احساساتش را با تصاویر زیبایی از گل بیدمشک توصیف می‌کند.

شمارهٔ ۳۲

شمارهٔ ۳۳ - بید مشک

هوش مصنوعی: من از غم رقیب در دل حسودیم می‌شود و از چشمانم سیلاب اشکی جاری است.

بر دل ز غم رقیب رشکی دارم

وز دیده روان سیل سرشکی دارم

هوش مصنوعی: از دوری زلف سیاه تو، همچون بید می‌لرزم و این احساس ناشی از این است که یادگار بیدمشکی را دارم.

لرزم ز فراق زلف مشکینت چو بید

زین است که تحفه بیدمشکی دارم

شمارهٔ ۳۳ - بید مشک

اطلاعات

برگردان به زبان ساده