ادیب الممالک » دیوان اشعار » رباعیات طنز » شمارهٔ ۱۱ - بازوبند

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای آنکه قضا رنجه ز نیروی تو شد</p></div>
<div class="m2"><p>خورشید فلک سنگ ترازوی تو شد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>سنگی که زدم بسینه از دست دلت</p></div>
<div class="m2"><p>شایسته پیرایه بازوی تو شد</p></div></div>

شمارهٔ ۱۲

ای آنکه قضا رنجه ز نیروی تو شد
خورشید فلک سنگ ترازوی تو شد
سنگی که زدم بسینه از دست دلت
شایسته پیرایه بازوی تو شد

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به قدرت و تأثیر شخصی اشاره می‌کند که باعث شده نیروی قضا و تقدیر تحت تأثیر او قرار بگیرد. خورشید به عنوان نمادی از نور و استحکام، به سنگ ترازوی او تبدیل شده است. همچنین، سنگی که از دل شاعر به دل او زده شده، ارزش و زیبایی برای بازوی آن شخص پیدا کرده است. این اشعار به نوعی از عشق و تأثیر عمیق فرد بر دیگران صحبت می‌کند.

شمارهٔ ۱۰

شمارهٔ ۱۱ - بازوبند

هوش مصنوعی: ای کسی که قدرت و اراده‌ات باعث شده است خورشید در آسمان به ترازوی تو تبدیل شود.

ای آنکه قضا رنجه ز نیروی تو شد

خورشید فلک سنگ ترازوی تو شد

هوش مصنوعی: سنگی که به سینه‌ام زدم، به خاطر دلت، شایسته زینت بازوی تو گردید.

سنگی که زدم بسینه از دست دلت

شایسته پیرایه بازوی تو شد

شمارهٔ ۱۱ - بازوبند

اطلاعات

برگردان به زبان ساده