هوش مصنوعی: روزگاری که به پایان عمرم نزدیک شدم، مانند پاییز که برگ‌ها می‌ریزد، زندگی‌ام رنگ و بویی از مرگ گرفت.

هوش مصنوعی: برف و کافور به جویبار و باغ گل ریخته شده و به جای سنبل و بوی خوش، عطر تلخی از پشک و بوی نامطبوع به مشام می‌رسد.

هوش مصنوعی: نعمت و زیبایی تو از سرزمین عشق رفته و حالا من در زمین تن خود مانند توپی افتاده‌ام که در بازی چوگان به شدت به این سو و آن سو می‌رود.

هوش مصنوعی: در خانقاه نشسته‌ای و تمام هوش، دانش و دینت را به باد داده‌ای.

هوش مصنوعی: این جمله توصیف فردی است که در وضعیتی بسیار ناراحت و نامناسب به سر می‌برد. او ضعیف و بیمار به نظر می‌رسد و نشانه‌های رنج و عذاب در چهره‌اش آشکار است. به طور کلی، حال و روزش بسیار بد و درهم‌شکسته است.

هوش مصنوعی: زندگی در برزخ، چه در حال آمدن و چه در حال رفتن، به دلیل شلوغی و سر و صدای مردم، برایم کسل‌کننده شده است.

هوش مصنوعی: پیام‌آور سفر که نامش پیری است، در نهایت به گفتگو درباره مرگ می‌پردازد.

هوش مصنوعی: به من خبر خوشی دادند که به سمت باغی پر از امید می‌روم.

هوش مصنوعی: از این خانه قدیمی خارج شو، لباس نو بپوش و خانه‌ات را تازه و زیبا کن.

هوش مصنوعی: روح را از قید و بند جسم آزاد کن و این پری را از چنگ اهریمن رها ساز.

هوش مصنوعی: لباس نو بپوش که جوانی شاد و سرزنده شده و خوشه‌های زشت را درو کن و محصول را برداشت کن.

هوش مصنوعی: تا زمانی که در باغ، لاله‌ها گسترش یافته و میوه‌ها بر درختان آویزان هستند، دنیا را به شکل وسیعی تماشا کن.

هوش مصنوعی: شیرینی و خوشی زندگی همراه با محبت و زیبایی، در جمع دوستان و یاران تجمع کرده است.

هوش مصنوعی: آرزوهای ما برآورده شده و دل‌هایمان شاد است. باغ‌ها سبز و خانه‌ها آباد و پر رونقند.