هوش مصنوعی: شهزادهٔ دانا که به مانند یک ببر قوی و تیزبین است، به دبیر خود گفت: آیا چنین شخصی که دارای روشنایی فکر و اندیشه باشد، وجود دارد؟

هوش مصنوعی: به مانند چهره حوری، شعری بنگار که در آن از آتش، نور و روشنایی وجود دارد.

هوش مصنوعی: این بیت به صراحت به حکمران عراق اشاره دارد و به نوعی او را متهم به ایجاد فساد و نفاق می‌کند. شاعر به نوعی از ویرانی‌هایی که این حکمران به بار آورده، سخن می‌گوید و نشان می‌دهد که این فرد باعث خرابی و بدبختی مردم و کشور شده است. در واقع، شاعر با زبانی شاعرانه به انتقاد از وضعیت سیاسی و اجتماعی می‌پردازد و از عواقب منفی رفتارهای این حکمران سخن می‌گوید.

هوش مصنوعی: به نعمت‌ها و لطف‌های الهی افتخار کن و همواره با صدای پر طنین زندگی، درخشان و با افتخار باش.

هوش مصنوعی: درخشان و روشن همچون خورشید، به اندازه‌ی روزی که منوچهر درخشان و نیکو بود.

هوش مصنوعی: روی صحنه زندگی باید شایسته و شایسته‌سالار باشی، سپس مطمئن خواهی بود که در هر شرایطی حقیقت را درک خواهی کرد.

هوش مصنوعی: مردی که برای احقاق حق و عدالت آمده، در این سایه به حمایت و پناهگاهی دست یافته است.

هوش مصنوعی: به خاطر بی مهری، جفتش به او نزدیک شده و در دل خود از او ناله و شکوه دارد.

هوش مصنوعی: دل من از دردهای سنگین رنج می‌برد و غم و اندوهش باعث آزار من می‌شود.

هوش مصنوعی: به قدری دلbroken و غمگین بر در من ناله کرد که گویی در فصل بهار بارانی بر پا شده است.

هوش مصنوعی: دل من از حرف‌های او گیج و منگ شد و چشم‌هایم به خاطر این وضعیت به آسمان تاریک دوخته شد.

هوش مصنوعی: من به تو دستور می‌دهم که در آن کشور، مأموریتی را انجام دهی و به جا بیاوری.

هوش مصنوعی: من تو را با خوشبختی و قدرت و سرنوشت همراه کرده‌ام تا نگهبان شاخ درخت باشی.

هوش مصنوعی: برای اینکه به ستمدیده کمک کنی، باید ظالم را نادیده بگیری و او را از زمین براندازی.

هوش مصنوعی: به محض اینکه دستورات من به تو برسد، باید فوراً آن را اجرایی کنی.

هوش مصنوعی: باید از شادی و خوشحالی دوری کنی، چون آتش‌های زیادی در دل خشم وجود دارد.

هوش مصنوعی: اگر دیگر شراب خوشمزه ننوشی، دیگر نغمه‌های دل‌انگیز چنگ و تار را نخواهی داشت.

هوش مصنوعی: در تماشاگاه زیبا و نرم حریر راحت باش و خوش بگذران، اما نه عود را بسوزان و نه عطر را به باد بده.

هوش مصنوعی: آیا می‌توانم درباره این خسته‌ی باغ چه بگویم، وقتی خودت همه چیز را می‌دانی؟

هوش مصنوعی: در این لحظه، سواران به سرعت حرکت می‌کنند و مانند ابر و دود در حال جوش و خروش هستند.

هوش مصنوعی: بیایید تا قهرمانان دور خانه‌اش جمع شوند و به آنجا یورش ببرند.

هوش مصنوعی: شنیدم که آن زن در این زمان، به دور از مشکلات و سختی‌ها، خود را در دنیایی از آرامش و امنیت قرار داده است.

هوش مصنوعی: اگر دیواری از سنگ هم دور باشد، هیچ‌کس نمی‌تواند آن را به‌راحتی بشکند یا از بین ببرد، حتی اگر نیرومندترین قهرمانان هم تلاش کنند.

هوش مصنوعی: باید دیوار او را بشکنی و بر بلندی‌ها جایگاه او را هدف قرار دهی.

هوش مصنوعی: اگر بخواهی قصر او را که بر پایه‌های محکم و بزرگ است ویران کنی، باید بنای او را به آبی ببری.

هوش مصنوعی: اگر گیسوی او را بگیری و آن را در دستت بریزی، خواهی دید که آتش زیادی از دل تو فوران می‌کند.

هوش مصنوعی: او به سمت او می‌آید، دلش پر از نگرانی و خستگی است.

هوش مصنوعی: دلش از خشم خود می‌سوزد و چشمانش از این ناراحتی پر از اشک می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر کسی بخواهد، می‌تواند عاشقش کند و او را در دام محبتش بیندازد، به طوری که مانند زندانی در بند اشتیاقش گرفتار شود.

هوش مصنوعی: اگر به خودت نرسی و مراقب نباشی، سرنوشتت به جایی خواهد رسید که کمتر از گوسفند هم ارزش نخواهی داشت و مثل جرقه‌ای بر آتش خواهی سوخت.

هوش مصنوعی: یک نفر علامتی بر بالای نامه‌ای گذاشت و نشانه‌ای تیره بر پیشانی زیبایی زد.