هوش مصنوعی: سپس در حیاط خانه‌اش نگاهی انداخت، آهی کشید و از دلش گریه کرد.

هوش مصنوعی: نمی‌دانستم که ای خانه، روزی ویران می‌شوی و به خاکی تیره و تار تبدیل خواهی شد.

هوش مصنوعی: من نمی‌دانستم که این آسمان آبی چه تأثیری بر سر من می‌گذارد و زندگی‌ام را به این حالت زرد و پژمرده درمی‌آورد.

هوش مصنوعی: من نمی‌دانستم که این دنیا چه بلایی سرم خواهد آورد و ستاره‌ها به خون من نشسته‌اند و در کمین من‌اند.

هوش مصنوعی: ای کاش در دلم آرزوهای زیبا جاودانه می‌ماند و رنج‌های من با آب جوی شسته می‌شد.

هوش مصنوعی: اگر بعد از من خانه دیگری برپا کنی، مراقب باش که مبادا دشمن به آنجا وارد شود و به تو آسیب رساند.

هوش مصنوعی: برای افرادی که به بدی می‌نگرند، بهتر است که خویشتن را به ویرانی واگذار کنی و از آرامش کسانی که به تو بی‌توجه هستند، دوری کنی.

هوش مصنوعی: بر سر بدخواهم فرود بیا و دلش را با سوز آه من بسوزان.

هوش مصنوعی: ای انسان‌های ضعیف اراده، تو فقط نماد زندگی را می‌بینی و نمی‌دانی که چگونه می‌توانی در این دنیای بی‌ثبات و وفاداری‌های ناپایدار گردش کنی.

هوش مصنوعی: در زندگی، کسی پیدا نمی‌شود که از دنیا خوشنود و راضی باشد و در زمان جدایی از آن ناراحت و غمگین نشود.

هوش مصنوعی: ما از همه چیز گذشتیم و رفتیم و همه چیز را فراموش کردیم، به گونه‌ای که چیزهایی را که ندیدیم، به‌عنوان تجربه پذیرفتیم.

هوش مصنوعی: به این شکل با جمعی از بزرگان و استادان، داستان‌ها و افسانه‌های زنان را بسیار خواند.

هوش مصنوعی: در آن روز چنان ناله‌ای سر داد که حتی سنگ‌ها را هم به گریه انداخت و درون جواهرات خون جاری شد.

هوش مصنوعی: این ایوان سبز به دلیل آسمان برنگ فیروزه‌ای درآمده و بهشت در آن به شکل تخم‌هایی نمایان شده است.

هوش مصنوعی: به خاطر آرزوهای زیاد، ساختمانی را برپا کرده‌ام و از تو خواسته‌ام که پایه‌اش را بچرخانی.

هوش مصنوعی: از ترکیب سیماب و کُچ، رنگ چهره‌ات زرد و درخشان شده است، گویی مشعلی از نور ماه و خورشید در دست داری.

هوش مصنوعی: ابروی تو را مانند هلال ماه زینت بخشیدم و گنجینه‌ات را از طلا و ثروت پر کردم.

هوش مصنوعی: من تو را به دور دنیا برساندم و در کنار کاخ نشاندمت، جایی که به خاکت برگ‌های سبز زیادی روییده است.

هوش مصنوعی: من از آهن به کیوان می‌زنم پایه‌ات را تا بتوانم لحظه‌ای راحت و شاد در سایه‌ات استراحت کنم.

هوش مصنوعی: از آب خنک و زلالی که از موهایت می‌چکد می‌نوشم و در کنار تو آرامش می‌گیرم، دور از وزش باد و گرد و غبار.

هوش مصنوعی: می‌خواهم در این فضای کوچک راحت باشم و از شر باد، باران و برف فرار کنم.

هوش مصنوعی: ای وای که سرنوشت من تاریک و بد شده و زندگی‌ام در این خانه به سختی می‌گذرد.

هوش مصنوعی: ما از این مکان دردناک رفتیم و با وجود اینکه رنج‌های ما باعث پختگی و بلوغ ما شده بود، هنوز در عمق وجودمان احساس خامی می‌کنیم.

هوش مصنوعی: به راحتی در این دنیا از آسیب‌ها و مشکلات بی‌خبرم و به زودی همه‌ی بارهای سخت را به دوش خواهم کشید.

هوش مصنوعی: در این خانه، زحمت‌های زیادی را متحمل شدیم و در این خاک کاخ ویران، پناه گرفتیم و آرامش را یافتیم.

هوش مصنوعی: بهتر است که فرد نیازمند در شرایط سخت، سر خود را به خاک نگذارد و به جای این که در مشکلات کوچک غرق شود، از دستاوردهای بزرگ و ارزشمند بهره‌مند شود.

هوش مصنوعی: اگر باید پوست را از تن جدا کرد، بهتر است که این کار را از دستان یک قصاب توانمند بگیریم تا از دستان یک چوپان.

هوش مصنوعی: اگر شیر درنده پوست تو را از بدن جدا کند، بهتر از این است که سگ بی‌اراده و چاپلوس باشد.