هوش مصنوعی: فلک به قدری مرا ذلیل و خوار کرده که دیگر نمی‌توانم حتی از خانه بیرون بروم.

هوش مصنوعی: در چشمانم خاک و غبار ناشی از حوادث زندگی نشسته به طوری که جز اشک هیچ چیز دیگری نمی‌توانم از آنها بریزم.

هوش مصنوعی: اگر چرخ روزگار به مراتب سخت‌تر از این شود و فشارش بر گردن مانده باشد، هرگز نمی‌توانم راز دل خود را در کنار افراد پست و دون فاش کنم.

هوش مصنوعی: من به خاطر تو جانم را فدای تو می‌کنم؛ ای بزرگوار، حتی اگر غیر از تو جانم را هم بدهم، هرگز نمی‌توانم شراب عشق را از کسی دیگر بگیرم.

هوش مصنوعی: تو پروردگار و صاحب نعمت من هستی، هرگز زبانم به غیر از نام تو داستانی نمی‌گوید.

هوش مصنوعی: سال‌ها در سایه‌ی رحمت و کرامت تو زندگی کرده‌ام و هرگز نمی‌خواهم دامن لطف و محبت تو را رها کنم.

هوش مصنوعی: نوعروس را که در این حجله برای ستایش تو به سراغ دیگران رفته، هرگز در اینجا نخواهم نشاند.

هوش مصنوعی: هرچند که تو به صحبت‌های من گوش کنی یا نکنی، من هیچ کس دیگری را ندارم که این مصیبت را با او در میان بگذارم.