هوش مصنوعی: در کوچه مرد پیر و لبوفروشی را دیدم که کیسه‌ای پر از لبو بر دوش دارد و به دنبال محل مناسبی می‌گردد.

هوش مصنوعی: او می‌گفت که لب‌های شیرین و قندی‌اش چقدر گرم و داغ است و با این آواز، در جهان سر و صدایی به پا کرده است.

هوش مصنوعی: کودکان به سرعت و تلاش در پی چغندر هستند، مانند صوفی‌گری که با شوق و ذوق به دنبال دیگ در حال جوش است.

هوش مصنوعی: ناگهان کالسکه‌ای از آن طرف آمد که خان درون آن نشسته بود و با هیجان و شوری دیده می‌شد.

هوش مصنوعی: چرخ درشکه باعث شد که خر به زمین بیفتد و زانوهایش به زمین چسبید و دستش مثل موشی در رفت.

هوش مصنوعی: پالان خر به شکل اشتباهی روی دوشش افتاده و تو وقتی به آن نگاه می‌کنی، گویی که یک دستار در حال نوشیدن باده در میخانه است.

هوش مصنوعی: پیر ستمگر نزدیک شد و توجه و فریاد او را به خود جلب کرد، سپس با فریاد و هیاهویی هوشیاری و آگاهی را به او القا کرد.

هوش مصنوعی: او به حدی او را زد که هیچ چیزی از او باقی نماند؛ نه شانه‌ای، نه پشتی، نه گردنی و نه دوشی.

هوش مصنوعی: از آنجا که جز تحمل و忍 کردن، راهی برای مقابله با ظلم وجود ندارد، ذلت در کنار کسی که سخن می‌گوید و سکوت در مواجهه با سایر مشکلات، چاره‌ای نخواهد بود.

هوش مصنوعی: یک الاغ بیچاره به پیر بی‌رحم می‌گوید: اگر تو فرهنگ، عقل و هوش داشتی، باید از حال من خبر می‌داشتی.

هوش مصنوعی: من تنها گناهی که دارم این است که وجود دارم و باید از دستورات تو پیروی کنم. کاش به جای من یک الاغ سرکش بود!