هوش مصنوعی: ای دبیری خوشبخت و خوش‌نویس، قلم سیاه تو به اندازه‌ای زیبا و دلکش نوشته‌ها را پر کرده که همه جا نام تو به خوبی یاد می‌شود.

هوش مصنوعی: فرزدق شاعر معروفی است که به خاطر نبوغ ادبی‌اش مشهور است و جریر نیز شاعر دیگری است که توانایی‌های قلمی او به حریر تشبیه شده است، به نوعی در این متن به مهارت و بلاغت این شاعران اشاره شده است.

هوش مصنوعی: بالاتر از تو در دنیا نمی‌شناسم؛ چرا که هم در مقام و جایگاه رفیع هستی و هم نامت "رفیع" است.

هوش مصنوعی: من از شنیدن سخنان ناپسند و بی‌محتوا به حدی بی‌توجه شده‌ام که هیچ کس نمی‌تواند مرا به شنیدن گفته‌های تو متوجه و آماده کند.

هوش مصنوعی: کاش خلیل احمد امروز زنده بود، تا از اندیشه تو مهارت بریدن و تقسیم کردن را یاد بگیرد.

هوش مصنوعی: کسی می‌تواند تو را شاعر و شاعرانه توصیف کند که با فنون شعری آشنا باشد و بداند که چگونه چنین چیزهایی را بسازد، نه اینکه فردی باشد که تفاوت میان زیبایی و سرعت را نشناسد.

هوش مصنوعی: نسیم دلنشین تو در دشت علم و هنر همان تأثیری را دارد که نسیم بهاری در باغ‌ها دارد.

هوش مصنوعی: از این به بعد، بهشت تو را توصیف می‌کنم، زیرا هم طبیعت لطیف تو را می‌سازند و هم دل وسیع و بزرگی که داری.

هوش مصنوعی: ای آسمان بلاغت و ای دنیای کمال، که علم، فضیلت و هنر مخصوص تو شده و به همه گسترده است.

هوش مصنوعی: این دو بیت را به‌منظور ابراز عشق و احساسات درونی‌ام به میدان آوردم و برای این کار جسارت و شهامت به خرج دادم.

هوش مصنوعی: وقتی به صورت ناگهانی شعری را می‌سازم، آن را ناپسند مشمار که دشمنان ممکن است به عیب‌جویی و سرزنش آن بپردازند.

هوش مصنوعی: تو به من وعده دادی که مرا به الماس می‌رسی، اما نسبت به من بی‌توجهی کردی و من را با شراب سمی سیراب کردی.

هوش مصنوعی: اجازه نده که من در دنیا گرفتار غصه و درد باشم، همچون کسی که در بقیع به خاطر عشق و محبت به معشوقش جان می‌دهد.