هوش مصنوعی: اگر صد هزار بار در آتش بیفتم، باز هم پاک‌تر و خالص‌تر می‌شوم؛ مانند طلا که در آتش تصفیه می‌شود.

هوش مصنوعی: من از امید تو به نوشیدن باده مشغول و شادمانم و از وعده تو به خوشحالی و سرمستی رسیده‌ام.

هوش مصنوعی: چهره من در اثر اشک‌هایم سرخ و به سبب غم‌هایم زرد شده است. از دوری کسی نگاهم کن و تصویری از حالتم ببین.

هوش مصنوعی: گاهی به خاطر چشمان زیبای تو بیمار و ناتوان می‌شوم و گاهی هم مثل تیری که از یک کمان رها شده، در هم و برهم هستم.

هوش مصنوعی: وقتی قدمم مانند ابروی تو زیبا و خوش‌نما شد، اما تنها چیزی که باقی ماند، تیر غم و ناله‌ای است که از دل فراق به سوی تو پرتاب می‌کنم.

هوش مصنوعی: ای دوست، تو شاد و خوشحال و بی‌غم باش، زیرا من با اندوه تو، شاد و به یاد تو دلگرم هستم.

هوش مصنوعی: چهره‌ام مانند قلم سیاه است و زبانم بند آمده است. اگر مانند قلم در برابر دستور تو سرپیچی کنم، چه خواهد شد؟

هوش مصنوعی: آرزو دارم که در آغوش آفتاب زندگی کنم و در کنار همسری از جنس مهر و محبت باشم، زیرا به عشق و زیبایی زندگی بسیار وابسته‌ام.

هوش مصنوعی: هرگز تو را فراموش نخواهم کرد و همیشه برایت دعا می‌کنم. یاد تو همیشه در ذهنم زنده خواهد بود، ای کسی که فراموشی را برایم به ارمغان آوردی.

هوش مصنوعی: این می که من آن را نچشیده‌ام، مرا سرمست و حیران کرده است. ای کاش بدانم اگر از آن جرعه‌ای بنوشم، چه حالتی به من دست خواهد داد.

هوش مصنوعی: روزی به یک امیر گفتم که داستان خود را برایم بگوید. او پاسخ داد که باید حواسم جمع باشد چون من هم وضعیت خوبی ندارم و بی‌احتیاطی می‌کنم.