هوش مصنوعی: روزگار به قدری بر من فشار می‌آورد که به زودی این بدن به سختی جان می‌دهد.

هوش مصنوعی: چهار درد هم روحی و هم جسمی از درون و بیرون به جان رنجور و زارم حمله می‌آورد، ای فرشته.

هوش مصنوعی: دامنم مانند باغی پر از گل و لاله شده است، زیرا از بس اشک‌هایم به خون آغشته شده، حالا از بین گل‌ها و لاله‌ها دلم می‌گیرد. ای پادشاه، به من رحم کن.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه غم و اندوه من را مست کرده، هر روز و شب همچون جامی پر از گل و لاله، از دل خونینم می‌نوشم ای فرشته.

هوش مصنوعی: من دردهایی دارم که اگر به اندازه‌ی باران پاییزی شوند، باران خون می‌بارد، ای پادشاه.

هوش مصنوعی: همانند جاسوسان سرنوشت، در هر لحظه از شب تا سپیده‌دم، ناله‌ها را بر روی جان خسته‌ام می‌گذارند، ای پادشاه.

هوش مصنوعی: گفتن درد و دل به انسان‌های این عصر و جست‌وجوی راه‌حل از افراد بی‌لیاقت برای من ننگ است، ای پادشاه.

هوش مصنوعی: دوست داشتن و شاد کردن دل، برایم دلپذیرتر است از اینکه فردی عیبی بر من بگذارد و خود را بالاتر از من بداند.

هوش مصنوعی: من در بهشت خار دارم و این بهتر از آن است که بخواهم با انگشت خود ناز را بچشم. ای فرشته، اگر شبی پشت من را بخارانی، حس خوبی خواهد داشت.

هوش مصنوعی: راه چاره‌ام این است که با دلی آکنده از غم، احساساتم را با قلم روی لوحی روشن بنویسم، ای پادشاه.

هوش مصنوعی: دردهای سخت و سنگینم را با قلمی هنرمندانه در شعری می‌نویسم تا آنها را به تو، ای ملک، تقدیم کنم.

هوش مصنوعی: بیژن می‌گوید: سرنوشتم به چاه تاریک و ناامیدی افتاده است. گویا من به قدرت و عظمت رستم، با این حال چه چیزی می‌تواند از من به عنوان یک ملک و فرمانروا برآید؟

هوش مصنوعی: با این که می‌دانم فکر تو را آزرده می‌کند، اما برای نیمجو از سختی‌ها بگذر، چون زنی که در زایمان است و به خاطر فرزندی که خواهد آورد، تحمل می‌کند. ای پادشاه!

هوش مصنوعی: تو بالا‌تر از آن هستی که این مردان حقیر بتوانند شرف و عظمت تو را در هیچ محاسبه‌ای بگنجانند یا به شمار بیاورند، ای پادشاه.