هوش مصنوعی: نوجوانی من را به سرنوشت و تقدیر بسپار، مانند درخت نونهال که مرا به سوی باغ هدایت می‌کند.

هوش مصنوعی: شمعی را روشن کردم که ناگهان نور او بر جهان تابید، اما باد شدیدی وزید و آن چراغ را خاموش کرد.

هوش مصنوعی: ای کسی که کمال و فضیلت را در خود نهادی و شهادت را تجربه کردی. غم عدم تو سبب شده است که چشمانم پر از اشک شوند و قلبم از داغ فراق تو پر شود.

هوش مصنوعی: به خاطر غم و اندوه تو، قامت من مانند کمان خم شده است و به دلیل دوری‌ات، روزهایم تاریک و سیاه مانند پر زاغ شده است.

هوش مصنوعی: وقتی یاد تو می‌افتم، بی‌خبر از خودم اشک می‌ریزم و در پی جان شیرین تو می‌گردم تا با مرگ، از تو نشانی بپرسم.

هوش مصنوعی: دل من آن‌قدر از دوری و جدایی رنجیده و زخمی است که تاریخ رفتنت را مانند گلی لاله‌گون، پر از غم و داغ می‌بینم.