هوش مصنوعی: فدای چهره زیبا و موهای شکننده‌اش می‌شوم، شیرینی لب‌هایش و لطافت کلامش را دوست دارم.

هوش مصنوعی: زمانی که صحبتش از لبان شیرینش بیرون می‌آید، انگار که شکر، عطر مشک و شراب در دهانش ترکیب شده است.

هوش مصنوعی: قلم مانند آهویی زیبا و سریع است و نامه مانند دشت ختن، پر از عطر و بوی خوشی که از گل‌ها و گیاهان به مشام می‌رسد.

هوش مصنوعی: این بیت اشاره به زیبایی و شگفتی طبیعت دارد. بهار، باغ‌ها، گل‌ها و گیاهان به قدری زیبا و دل‌انگیز هستند که گویی تمام این زیبایی‌ها در برابر آن سجده می‌کنند. شاعر از این زیبایی‌ها و عظمت طبیعت به حیرت آمده و نمی‌داند که اینهمه زیبایی چه نشانه و آیتی از خالق است.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه غم عشق او به من سختی و درد می‌آورد، اما من حاضر هستم هزاران جان و بدن خود را برای او فدای کنم.

هوش مصنوعی: دل از غم و اندوه رها شده، اما روزگار همچنان در کنار من قرار ندارد و از من جدا نمی‌شود.

هوش مصنوعی: کسی که زیبایی لبانش مانند لعل (گوهری گرانبها) است و به او مانند خاتم سلیمان قدرت و عزت داده شده، از آسیب جادو و فریب اهریمن نگران نیست.

هوش مصنوعی: تو آن زیبایی هستی که دل‌ها را خوش می‌کند و شمعی درخشان که هیچ‌کس نتوانسته پروانه را در جمع خودت پیدا کند.

هوش مصنوعی: علاقه‌ام به خاک پای تو به حدی است که مانند کسی که در عشقش نابینا شده یا غریبه‌ای که به وطنش دور افتاده، بی‌تاب و مشتاقم.

هوش مصنوعی: اشکالی نیست که من دوری تو را تحمل کنم، اما اندوهی که از این جدایی بر دلم نشسته، نه آنقدر بزرگ است که حتی کوه بیستون بتواند آن را به دوش بکشد و نه کسی می‌تواند بار آن را بر دوش خود بگذارد.

هوش مصنوعی: چنان تصویری از تو در دل من نشسته که مانند ماه در آسمان یا شمعی در جا خود جلوه‌نمایی می‌کند.

هوش مصنوعی: ادبی که آگاه و بافرهنگ باشد، روزی به فکر می‌افتد که اگر دامنش با خاک تیره پوشیده شود، نشان‌دهنده‌ی مرگ و خاکسپاری‌اش است و در چنین روزی از افتخار و محبت‌هایش دست می‌کشد.

هوش مصنوعی: اگرچه پیراهن تو در آغوش تنگ باشد، اما این تن زار و ناتوان در آن پیراهن جا نمی‌شود.

هوش مصنوعی: امیری که در کنار کوه زندگی می‌کند، همان تمایلی را به ثروت و قدرت دارد که یک حاجی به کعبه و یک بت‌پرست به بت خود دارد.