هوش مصنوعی: عزیزم به سفر رفته و من با دل عاشق در کنار باغ ایستاده‌ام و دلم از غم و اندوه پر است.

هوش مصنوعی: در کنار جویبار، سنبل و گل نرگس را دیدم که در حال لذت بردن از تماشا و گفتگو هستند، مانند سه دوست صمیمی.

هوش مصنوعی: وقتی مرا دیدند، اشکم از چشمانم سرازیر شد و بر چهره‌ام مانند قطرات باران بر روی سبزه در فصل بهار، نمایان شد.

هوش مصنوعی: سنبل گفت که وقتی یار تو هستم، مرا به یاد زلف‌های کج و زیبا و شکننده‌ام بینداز.

هوش مصنوعی: گل سرخ به خاطر زیبایی‌اش گفت: ای محبوب، ده بوسه بر من بزن تا جای آن رخسار زیبا و دلربای تو را بپوشاند.

هوش مصنوعی: نرگس گفت: وقتی از نظرش دور می‌شوی، غم او را بر چشمانم بگذار.

هوش مصنوعی: به سنبل خوشبو و زلف زیبای محبوبم گفتم، مبادا با بوی خوش خود مرا به زحمت بیندازی و مرا از حال بکشانی.

هوش مصنوعی: ای گل سُری، وقتی او در برابر تو است، چهره‌ات را بپوشان؛ زیرا با دیدن چهره‌ی او، زیبایی‌ات کم‌رنگ می‌شود و به اندازه‌ی خار بی‌ارزش می‌گردد.

هوش مصنوعی: چشم‌های تو مانند نرگس زیبا و جذاب است و درگیر کننده، اما مانند آهویی که در برابر شکارچی قرار می‌گیرد، این زیبایی و جاذبه‌اش را نمی‌توان به سادگی نادیده گرفت.

هوش مصنوعی: چون معشوق زیبای من در جوانی جلوه‌گری می‌کند، همه شاهدان در کنار زیبایی‌اش فقط مانند نقوشی بی‌افزوده به نظر می‌آیند.

هوش مصنوعی: چهره‌اش مانند لعل درخشان و لبخندش زیبا بود. موهایش سپید و چشمانش پر از شوق و سرمستی بود. نگاهی که به طرفش می‌افتاد، همیشه تازگی و انرژی خاصی داشت.

هوش مصنوعی: زلف سیاه و تاریک او مانند شب و روز دنیا را روشن می‌کند. چشم مست و قلب و عقل انسان‌های بزرگ به واسطه‌ی او هوشیار و بیدار است.

هوش مصنوعی: دیشب امیری به من گفت که چرا مانند مجنون در گردن زلف لیلی آویزان شده‌ای.

هوش مصنوعی: پروانه به شمعی که نور دنیا را می‌تاباند می‌گوید: من عاشق توام و در این شب تاریک به دنبال تو می‌گردم.