هوش مصنوعی: پاسخ نامه‌ام از جانب دوست با تأخیر رسید و این تأخیر باعث شد که دلم از زندگی و حیات خسته و بی‌حوصله شود.

هوش مصنوعی: چطور ممکن است کسی از زندگی سیر شود در حالی که تحت تأثیر زیبایی و جذبه او قرار دارد و به نوعی اسیر محبت اوست؟

هوش مصنوعی: آزادی دل از آن گیسوی زیبا امکان‌پذیر نیست، زیرا او چنان دلربا و دلنشین و جذاب است که نمی‌توان از او جدا شد.

هوش مصنوعی: به طرز احمقانه‌ای به جایی می‌روم که در آن، فردی خاص و بی‌نظیر در زمینه کمال و هنر وجود دارد.

هوش مصنوعی: شعار او به تمام جوانب دانش و فضیلت اشاره دارد، در حالی که شعر من نوعی نشانه از برتری است؛ هرچند که ممکن است در مقایسه با شعر او، به نظر کمتر بیاید.

هوش مصنوعی: ستاره‌ای که در آغوش نور ماه است، مانند سفالی تیره بر در گنجی از لؤلؤ خرد و کم‌ارزش جلوه می‌کند.

هوش مصنوعی: چقدر تو آسیب‌زایی، با آن موی پیچ خورده و چشم‌های سیاهت، که دل جوانان را می‌سوزانی و سبب زحمت و دردسر پیران می‌شوی.

هوش مصنوعی: تو مانند آن درخت بلندی هستی که زهره (سیاره زهره) برای نماز و پرستش، از آسمان به پای تو فرود می‌آید.

هوش مصنوعی: در دنیای پر از تنوع و امکانات، می‌توان از هر چیزی فاصله گرفت و دور شد، اما عشق و محبت تو برای من اجتناب‌ناپذیر است و نمی‌توانم از آن جدا شوم.

هوش مصنوعی: خوشا لحظه‌ای که بتوانم چشمانم را بر روی چهره‌ات بگذارم و از مصر به سوی خانه‌ای پر از غم بیایم.

هوش مصنوعی: افتاده‌ام و از حال رفته‌ام، ولی وقتی که نگاه تو به من می‌افتد، برای این دل خسته تسکین می‌آورد.

هوش مصنوعی: من به پادشاه و وزیر نیازی ندارم؛ زیرا حتی در نقش یک گدا در کوی تو، حس می‌کنم که هم پادشاه هستم و هم وزیر.

هوش مصنوعی: ای امیر، غم پدرت به اندازه‌ی هلال کم شده است؛ چه نیازی به شکایت از آفتاب داری که تیرگی‌ها نمی‌توانند تو را آزار دهند؟