هوش مصنوعی: از خاک ری، صدای رفیع و الهی به گوش روح می‌رسد و از آن سرزمین مقدس، نغمه‌ای از وجود مطلق به ما منتقل می‌شود.

هوش مصنوعی: هرچند آن محبوب آزاد من یاد من را فراموش کرده، فریاد من از دوری او به آسمان می‌رسد.

هوش مصنوعی: به محض اینکه از آن باغ زیبا وداع کردم، احساس درد و رنج در دل و جانم شروع شد و این زخم‌ها از خارها و علف‌های بی‌فایده به من می‌رسند.

هوش مصنوعی: من در این دوری و جدایی مثل کسی هستم که دامنش از اشک و غم خیس شده است؛ در واقع، جان و تن من به یک زندان تبدیل شده‌اند.

هوش مصنوعی: نسیم صبحگاهی در حضور او به زمین سجده می‌کند و به قد بلند او احترام می‌گذارد. اما به راستی، دست هر کسی به او نمی‌رسد و او بسیار بالا و دست نایافتنی است.

هوش مصنوعی: ای دل، ناامید و بی‌حوصله نباش، زیرا اگر به فکر نشینی و دلگیری، هرگز طعم خوشبختی و شیرینی زندگی را نخواهی چشید. میوه‌های خوشمزه‌ای از نخل جوان به زودی به دستت خواهد رسید.

هوش مصنوعی: زمانی که درد و رنج پشت سر گذاشته شوند، آرامش و راحتی به سراغ انسان می‌آید. هر بار که انسان با سختی و نیشی روبرو می‌شود، امید به بهبودی و آرامش در آینده به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: در این آسمان پر از چرخش، او به زهره تبدیل شد و من مانند مشتری هستم که به برکت و کامیابی می‌رسد. این دختر زیبا به خانواده افطس می‌رسد.

هوش مصنوعی: توقف کن و با او بحث و جدل نکن. زیرا وسایل و امکانات تو از خواسته‌های آسمانی به تو می‌رسد.