هوش مصنوعی: ابوالکمال کمالی، شاعر برجسته، به زیبایی و عمق کلام خود اشاره دارد و می‌گوید که سخن او روح و جان را در قلمش جای داده است. به عبارت دیگر، کلمات او پر از زندگی و احساس هستند و توانسته‌اند عمق وجودش را به نمایش بگذارند.

هوش مصنوعی: اگر تو با فریب و زیبایی کلامت مسحورم نکرده بودی، حتماً از این سرزمین هیچ اثری از سخن نمی‌داشتم.

هوش مصنوعی: تو کسی هستی که همیشه نوشته‌هایت هدایای زیبایی را به همراه دارد، مانند باغی پر از گل‌های خوشبو.

هوش مصنوعی: وقتی قلم برای ستایش و توصیف می‌کوشد، کسی نمی‌تواند مسیر کلمات را کنترل کند.

هوش مصنوعی: وقتی نام تو بر زبان‌ها جاری می‌شود، بوی خوش مشک و گلاب در فضا پخش می‌شود و دل‌ها را شاداب می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی که خواستی داستان قرامطه را بگویی، من مانند آفتابی شدم که به سمت آسمان می‌درخشم و سخن می‌گویم.

هوش مصنوعی: من کسی هستم که با ویژگی‌های مردان آسمان‌پیما، به اوج معارف و دانش‌ها می‌روم و در زمینه سخنوری و بیان، همچون نردبانی عمل می‌کنم.

هوش مصنوعی: این جمله به معنای این است که از من بگیر و این نوشته جدید را تنظیم کن، زیرا تو توانمند، فهیم و قدرشناس صحبت‌ها هستی.

هوش مصنوعی: من ماجرای فتنه‌ای که صد سال به طول انجامید را به گونه‌ای مطرح کردم که مانند نقش‌های زیبا و ارزشمند بر روی پارچه‌های گرانبها جلوه کند.

هوش مصنوعی: من هزاران نقش زیبا و دلنشین بر روی چهره نرم و درخشان او می‌آورم و از آن‌ها سخن می‌گویم.

هوش مصنوعی: در این حادثه، داستان یوسف بن ابی ساج و جیش بوطاهر به طول انجامید و صحبت‌ها و روایت‌ها درباره آن زیاد شد.

هوش مصنوعی: حالا این شعر را به حضورت تقدیم می‌کنم که مثل سوزنی در بافتن کلام به رشته سخن متصل می‌شود.