ابوسعید ابوالخیر » رباعیات نقل شده از ابوسعید از دیگر شاعران » رباعی شمارهٔ ۴۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از نخلِ تَرَش بار چو باران می‌ریخت</p></div>
<div class="m2"><p>وز صفحهٔ رخ، گل به گریبان می‌ریخت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از حسرتِ خاکِ پای آن تازه‌نهال</p></div>
<div class="m2"><p>سیلاب ز چشمِ آبِ حیوان می‌ریخت</p></div></div>

سخنان منظوم ابوسعید ابوالخیر به کوشش سعید نفیسی، طهران ۱۳۳۴ » تصویر 73

رباعی شمارهٔ ۴۸

از نخل ترش بار چو باران می ریخت
وز صفحه رخ گل به گریبان می ریخت
از حسرت خاک پای آن تازه نهال
سیلاب ز چشم آب حیوان می ریخت

هوش مصنوعی: در این اشعار، زیبایی‌های طبیعت و عشق به آن توصیف شده است. باران از نخل ترش می‌ریزد و درخشش گل‌ها به مانند قطرات باران بر روی زمین می‌افتد. حسرت و آرزوی داشتن آن درخت تازه، باعث می‌شود که اشک‌های حیوان هم چون سیلاب بریزد. به طور کلی، این شعر به ارتباط عاطفی با طبیعت و حسرت‌های ناشی از آن اشاره دارد.

رباعی شمارهٔ ۴۶

رباعی شمارهٔ ۴۷

هوش مصنوعی: از نخل خرما خوشه‌هایی مانند باران می‌ریخت و از روی گل، زیبایی و لطافت به سر و روی من می‌ریخت.

از نخلِ تَرَش بار چو باران می‌ریخت

وز صفحهٔ رخ، گل به گریبان می‌ریخت

هوش مصنوعی: به خاطر حسرتی که بر خاک پای آن درخت جوان داشتم، اشک از چشمانم مانند سیلاب جاری می‌شد.

از حسرتِ خاکِ پای آن تازه‌نهال

سیلاب ز چشمِ آبِ حیوان می‌ریخت

رباعی شمارهٔ ۴۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده