ابوسعید ابوالخیر » رباعیات نقل شده از ابوسعید از دیگر شاعران » رباعی شمارهٔ ۳۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا پای تو رنجه گشت و با درد بساخت</p></div>
<div class="m2"><p>مسکین دلِ رنجورِ من از درد گداخت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گویا که ز روز‌گار دردی دارد</p></div>
<div class="m2"><p>این درد که در پای تو خود را انداخت</p></div></div>

سخنان منظوم ابوسعید ابوالخیر به کوشش سعید نفیسی، طهران ۱۳۳۴ » تصویر 72

رباعی شمارهٔ ۳۹

تا پای تو رنجه گشت و با درد بساخت
مسکین دل رنجور من از درد گداخت
گویا که ز روز گار دردی دارد
این درد که در پای تو خود را انداخت

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به احساس درد و رنجی که ناشی از محبت و وابستگی به محبوب است، اشاره دارد. او می‌گوید که دل بی‌پناهش از این درد می‌سوزد و انگار این درد از روزگار به او منتقل شده و به پای محبوبش گره خورده است. به طور کلی، ابیات بیانگر عمق احساسات و رنج‌های عاشقانه هستند.

رباعی شمارهٔ ۳۷

رباعی شمارهٔ ۳۸

هوش مصنوعی: تا زمانی که پای تو خسته و دلتنگ شد و با درد زندگی کرد، دل زجر کشیده من از درد به شدت رنج برد.

تا پای تو رنجه گشت و با درد بساخت

مسکین دلِ رنجورِ من از درد گداخت

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد این درد که در پای تو ظاهر شده، به نوعی ناشی از سختی‌ها و مشکلات زمانه است.

گویا که ز روز‌گار دردی دارد

این درد که در پای تو خود را انداخت

رباعی شمارهٔ ۳۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها