ابوسعید ابوالخیر » رباعیات نقل شده از ابوسعید از دیگر شاعران » رباعی شمارهٔ ۳۷۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از قد بلند یار و زلف پستش</p></div>
<div class="m2"><p>وز نرگس بی خمار بی می مستش</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ترسا به کلیسیای گبرم بینی</p></div>
<div class="m2"><p>ناقوس به دستی و به دستی دستش</p></div></div>

سخنان منظوم ابوسعید ابوالخیر به کوشش سعید نفیسی، طهران ۱۳۳۴ » تصویر 118

رباعی شمارهٔ ۳۷۳

از قد بلند یار و زلف پستش
وز نرگس بی خمار بی می مستش
ترسا به کلیسیای گبرم بینی
ناقوس به دستی و به دستی دستش

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به زیبایی‌های یار اشاره می‌کند که قد بلندی دارد و زلفش نیز به خواب رفته است. از طرفی دیگر، به نرگس زیبا و بی‌خمار (نشسته بدون مستی) اشاره می‌کند. همچنین، از ترسایی یاد می‌کند که در کلیسای غیرمسلمانان (گبر) دیده می‌شود و ناقوس به دست دارد. تصویری از زیبایی و ویژگی‌های منحصر به فرد این شخصیت‌ها به نمایش گذاشته شده است.

رباعی شمارهٔ ۳۷۱

رباعی شمارهٔ ۳۷۲

هوش مصنوعی: از قامت بلند محبوب و موهای کوتاهش و از نرگس بی‌خمارش که در مستی به سر می‌برد، می‌توان به زیبایی او پی برد.

از قد بلند یار و زلف پستش

وز نرگس بی خمار بی می مستش

هوش مصنوعی: تو کلیسای گبرها را می‌بینی که ترسایی در آنجا با صدای ناقوس در دستی و در دستی دیگر دستش را گرفته است.

ترسا به کلیسیای گبرم بینی

ناقوس به دستی و به دستی دستش

رباعی شمارهٔ ۳۷۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها