ابوسعید ابوالخیر » رباعیات نقل شده از ابوسعید از دیگر شاعران » رباعی شمارهٔ ۳۲۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هر در که ز بحر اشکم افتد به کنار</p></div>
<div class="m2"><p>در رشتهٔ جان خود کشم گوهروار</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گیرم به کَفَش چو سُبحه در فرقت یار</p></div>
<div class="m2"><p>یعنی که نمی‌زنم نفس جز به شمار</p></div></div>

سخنان منظوم ابوسعید ابوالخیر به کوشش سعید نفیسی، طهران ۱۳۳۴ » تصویر 111

رباعی شمارهٔ ۳۲۴

هر در که ز بحر اشکم افتد به کنار
در رشته جان خود کشم گوهروار
گیرم به کفش چو سبحه در فرقت یار
یعنی که نمی زنم نفس جز به شمار

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر احساس عمیق درد و جدایی شاعر است. او با هر قطره اشکی که از چشمانش می‌ریزد، جانی تازه می‌یابد و این احساس را مانند یک گوهری ارزشمند می‌داند. شاعر می‌گوید که در فاصله از یار خود، هر نفس را با دقت و شمارش می‌کشد، همانند گردنبند سبحه‌ای که دانه‌هایش را یکی یکی می‌شمارد.

رباعی شمارهٔ ۳۲۲

رباعی شمارهٔ ۳۲۳

هوش مصنوعی: هر بار که اشک من از چشمانم بریزد، آن را به کنار در می‌گذارم و مانند جواهری ارزشمند، رونق و زندگی خود را به آن بخشش می‌زنم.

هر در که ز بحر اشکم افتد به کنار

در رشتهٔ جان خود کشم گوهروار

هوش مصنوعی: اگر در جدایی از یار، دلم مثل تسبیح در دستم باشد، به این معناست که حتی نفس کشیدنم را هم فقط به شماره می‌شمارم.

گیرم به کَفَش چو سُبحه در فرقت یار

یعنی که نمی‌زنم نفس جز به شمار

رباعی شمارهٔ ۳۲۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها