ابوسعید ابوالخیر » رباعیات نقل شده از ابوسعید از دیگر شاعران » رباعی شمارهٔ ۱۳۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای دل همه خون شوی شکیبایی چیست</p></div>
<div class="m2"><p>وی جان به درآ اینهمه رعنایی چیست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ای دیده چه مردمیست شرمت بادا</p></div>
<div class="m2"><p>نادیده به حال دوست بینایی چیست</p></div></div>

سخنان منظوم ابوسعید ابوالخیر به کوشش سعید نفیسی، طهران ۱۳۳۴ » تصویر 85

رباعی شمارهٔ ۱۳۷

ای دل همه خون شوی شکیبایی چیست
وی جان به درآ اینهمه رعنایی چیست
ای دیده چه مردمیست شرمت بادا
نادیده به حال دوست بینایی چیست

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از دل و جان خود می‌پرسد که چرا باید صبر و شکیبایی داشته باشند در مقابل زیبایی‌های دوست. او همچنین از دیده‌ی خود می‌خواهد که به حال دوست توجه کند و به شرم از بی‌توجهی به او اشاره می‌کند. در کل، شعر بیانگر احساس تاسف و تحیر شاعر از شرایطی است که در آن زیبایی دوست را نادیده می‌گیرد.

رباعی شمارهٔ ۱۳۵

رباعی شمارهٔ ۱۳۶

هوش مصنوعی: ای دل، چرا این‌قدر ناراحت و بی‌تابی؟ این همه زیبایی چه معنی دارد، وقتی جانت به خطر افتاده است؟

ای دل همه خون شوی شکیبایی چیست

وی جان به درآ اینهمه رعنایی چیست

هوش مصنوعی: ای چشم، چه مردمی هستند، بر تو شرم باد که به حال دوست بی‌خبر و نابینا هستی.

ای دیده چه مردمیست شرمت بادا

نادیده به حال دوست بینایی چیست

رباعی شمارهٔ ۱۳۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها