ابوسعید ابوالخیر » رباعیات نقل شده از ابوسعید از دیگر شاعران » رباعی شمارهٔ ۱۳۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>عاشق نتواند که دمی بی غم زیست</p></div>
<div class="m2"><p>بی یار و دیار اگر بود خود غم نیست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>خوش آنکه به یک کرشمه جان کرد نثار</p></div>
<div class="m2"><p>هجران و وصال را ندانست که چیست</p></div></div>

سخنان منظوم ابوسعید ابوالخیر به کوشش سعید نفیسی، طهران ۱۳۳۴ » تصویر 84

رباعی شمارهٔ ۱۳۴

عاشق نتواند که دمی بی غم زیست
بی یار و دیار اگر بود خود غم نیست
خوش آنکه به یک کرشمه جان کرد نثار
هجران و وصال را ندانست که چیست

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات می‌گوید که عاشق نمی‌تواند لحظه‌ای بدون غم زندگی کند. اگرچه دور از یار و دیار باشد، باز هم غم وجود دارد. او به زیبایی اشاره می‌کند که خوشا به حال کسی که به خاطر یک نگاه محبوبش جانش را فدای او کرده است، زیرا او از درد و شادی عشق بی‌خبر است.

رباعی شمارهٔ ۱۳۲

رباعی شمارهٔ ۱۳۳

هوش مصنوعی: عاشق نمی‌تواند لحظه‌ای بدون غم زندگی کند؛ اگر هم خودش غمی ندارد، نبود یار و زادگاه او، به خودی خود غمی بزرگ است.

عاشق نتواند که دمی بی غم زیست

بی یار و دیار اگر بود خود غم نیست

هوش مصنوعی: خوشا به حال کسی که با یک اشاره جانش را فدای عشق کند و نخواهد بداند که جدایی و وصال چه معنی دارند.

خوش آنکه به یک کرشمه جان کرد نثار

هجران و وصال را ندانست که چیست

رباعی شمارهٔ ۱۳۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها