ابوسعید ابوالخیر » رباعیات نقل شده از ابوسعید از دیگر شاعران » رباعی شمارهٔ ۱۲۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آن مه که وفا و حسن سرمایهٔ اوست</p></div>
<div class="m2"><p>اوج فلک حسن کمین پایهٔ اوست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>خورشید رخش نگر وگر نتوانی</p></div>
<div class="m2"><p>آن زلف سیه نگر که همسایهٔ اوست</p></div></div>

سخنان منظوم ابوسعید ابوالخیر به کوشش سعید نفیسی، طهران ۱۳۳۴ » تصویر 82

رباعی شمارهٔ ۱۲۱

آن مه که وفا و حسن سرمایه اوست
اوج فلک حسن کمین پایه اوست
خورشید رخش نگر وگر نتوانی
آن زلف سیه نگر که همسایه اوست

هوش مصنوعی: این شعر دربارهٔ زیبایی و وفای محبوبی است که جمال و خوبی او در اوج آسمان مانند ستاره‌ای درخشان می‌درخشد. شاعر به بی‌نظیری چهرهٔ دلربا و زلف‌های سیاه محبوب اشاره می‌کند و از زیبایی او به عنوان مقیاس زیبایی‌های دیگر یاد می‌کند. اگر توانایی دیدن چهرهٔ او را نداری، می‌توانی به زلف‌های سیاهش نگاه کنی که نشانه‌ای از نزدیکی او به زیبایی است.

رباعی شمارهٔ ۱۱۹

رباعی شمارهٔ ۱۲۰

هوش مصنوعی: آن ماه زیبایی و وفا را دارد و در اوج آسمان، جلوه‌گری اش را به نمایش می‌گذارد.

آن مه که وفا و حسن سرمایهٔ اوست

اوج فلک حسن کمین پایهٔ اوست

هوش مصنوعی: به زیبایی و درخشش چهره‌ات نگاه کن، و اگر نتوانستی، بگذار نگاهی به آن موهای مشکی بینداز که همیشه در کنارش هستند.

خورشید رخش نگر وگر نتوانی

آن زلف سیه نگر که همسایهٔ اوست

رباعی شمارهٔ ۱۲۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها