کعبه ی دل
گِرد ِ گِل ِ کعبه ات مرامم شب و روز
گِرد ِ دل و کعبه ام دَوانم شب و روز
تو ساکن و ما رها ز هر بند ِ دلیم
فارغ ز گِلیم و این پیامم شب و روز

جمع آن: 14850

واقعا رباعی پر مغزیست 

استاد میفرماید اینکه ما در این راه ها میرویم ودر مسجد و دیر میگردیم لازمه هستی ماست و چیز کوچکی است بهتر از این حال اینست که ما از خود و هستی خود رها شویم... 

بعبارتی از دنیای افتراق ها به دنیای اتصال برسیم

تا دیده نباشد که این شعر را بخواند، کلماتش حائز هیچ ارزشی نیستند: تا آدمی از خویش رها نشده و دل ادراک نکند، نشانه‌ها ارزشی ندارند؛ گرچه عمری متولی کعبه باشیم و چشم جز دیر و حرم نبیند