ابوسعید ابوالخیر » ابیات پراکندهٔ نقل شده از ابوسعید از دیگر شاعران » تکه ۳۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>خوش آید او را چون من به ناخوشی باشم</p></div>
<div class="m2"><p>مرا که خوشی او بود ناخوشی، شاید</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>مرا چو گریان بیند بخندد از شادی</p></div>
<div class="m2"><p>مرا چو کاسته بیند کرشمه بفزاید</p></div></div>

سخنان منظوم ابوسعید ابوالخیر به کوشش سعید نفیسی، طهران ۱۳۳۴ » تصویر 180

تکه ۳۸

خوش آید او را چون من به ناخوشی باشم
مرا که خوشی او بود ناخوشی شاید
مرا چو گریان بیند بخندد از شادی
مرا چو کاسته بیند کرشمه بفزاید

هوش مصنوعی: شاعر دربارهٔ حالتی سخن می‌گوید که در آن، خوشی و ناخوشی او با هم مرتبط است. او می‌گوید که اگر او در ناخوشی باشد، شخص دیگری خوشحال می‌شود. همچنین، وقتی او غمگین و گریان باشد، آن شخص به شادی می‌خندد و در زمانی که او ضعیف و کاسته به نظر برسد، آن شخص نیز خود را بیشتر به نمایش می‌گذارد. در واقع، این روابط نشان‌دهندهٔ تضاد بین احساسات او و احساسات شخص دیگری است.

تکه ۳۶

تکه ۳۷

هوش مصنوعی: او از اینکه من در حال رنج و زحمت باشم، خوشحال می‌شود، چرا که خوشی من برای او می‌تواند به معنی ناراحتی باشد.

خوش آید او را چون من به ناخوشی باشم

مرا که خوشی او بود ناخوشی، شاید

هوش مصنوعی: وقتی مرا غمگین و گریان ببیند، از خوشحالی می‌خندد و وقتی ببیند که از حال و روزم کم شده، با ناز و کرشمه بیشتری به من توجه خواهد کرد.

مرا چو گریان بیند بخندد از شادی

مرا چو کاسته بیند کرشمه بفزاید

تکه ۳۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده