با خواندن این بیت یاد آیه شریفه ان مع العسر یسری افتادم.البته در متون اسلام بیشتر بهجت و سرور استفاده شده و طرب واژه ای است که بیشتر اهل تصوف از آن استفاده کرده اند.
برای مطالعات بیشتر کلمه ابتهاج جستجو شود.

لازم دیدم صفه ای که در مورد ابتهاج کلمات بلند و پر مغزی نوشته است را خدمت عزیزان معرفی کنم.
پیوند به وبگاه بیرونی

دقیقا این اشعار با نو کلام قرن چهارم تطابق دارد و بقول استاد کدکنی با نوع گفتگوی ظاهری امروز هم کلام نیست مثل استفاده از آوای (آ) درمتن

از مولانا جلال‌الدین محمد بلخی، معروف به رومی، است.

این بیت در ابتدای دفتر سوم مثنوی معنوی آمده است. مفهوم عمیق این بیت بیانگر امید و توکل به خداست و این باور که پس از هر سختی و گرفتاری (بسته شدن کار)، گشایش و آسانی (گشاده شدن کار) و پس از هر غم، شادی و طرب خواهد آمد. این مفهوم به‌کرات در آثار عرفانی فارسی، به‌ویژه در مثنوی، دیده می‌شود.