ابوالحسن فراهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ  ۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از آتش چهره چون برانداخت نقاب</p></div>
<div class="m2"><p>شد آب دل سوخته ی پر تب و تاب</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از معجز حسن اوست ورنه هرگز</p></div>
<div class="m2"><p>آتش نشنیدیم که مسکن کند آب</p></div></div>

شمارهٔ  ۱۰

از آتش چهره چون برانداخت نقاب
شد آب دل سوخته ی پر تب و تاب
از معجز حسن اوست ورنه هرگز
آتش نشنیدیم که مسکن کند آب

هوش مصنوعی: این شعر به توصیف زیبایی و جذابیت چهره معشوقه می‌پردازد. وقتی او نقاب از چهره برمی‌دارد، دل عاشق داغ‌تر و پر از التهاب می‌شود. شاعر معتقد است که این احساسات ناشی از زیبایی اوست، وگرنه هیچ آتش و دلی نمی‌تواند آب شود. به عبارت دیگر، زیبایی او همچون معجزه‌ای است که توانسته شعله‌های آتش را به آب بدل کند.

شمارهٔ  ۸

شمارهٔ  ۹

هوش مصنوعی: وقتی چهره‌ی خود را از پشت پرده‌ی آتش برداشت، دلش مانند آبی جوشان و پر از تب و تاب شد.

از آتش چهره چون برانداخت نقاب

شد آب دل سوخته ی پر تب و تاب

هوش مصنوعی: این جمله بیان می‌کند که تنها به خاطر زیبایی و بزرگ‌منشی حسن، ما می‌توانیم ببینیم که آتش و آب در کنار هم می‌توانند وجود داشته باشند. در واقع، این وضعیت غیرمعمول و معجزه‌آسا است و در شرایط عادی چنین چیزی امکان‌پذیر نیست.

از معجز حسن اوست ورنه هرگز

آتش نشنیدیم که مسکن کند آب

شمارهٔ ۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده