ابوالحسن فراهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ  ۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از عمر من آن چه کاهد ای حور نسب</p></div>
<div class="m2"><p>بر عمر تو افزاید و این نیست عجب</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ایام من و تو چون شب و روز بود</p></div>
<div class="m2"><p>بر روز فزاید آن چه کاهد از شب</p></div></div>

دیوان ابوالحسن فراهانی شاعر قرن یازدهم به اهتمام رضا عبداللهی - ابوالحسن فراهانی - تصویر ۸

شمارهٔ  ۸

از عمر من آن چه کاهد ای حور نسب
بر عمر تو افزاید و این نیست عجب
ایام من و تو چون شب و روز بود
بر روز فزاید آن چه کاهد از شب

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به رابطه بین عمر خود و عمر محبوبش اشاره می‌کند. او می‌گوید که هر چه از عمر او کاسته می‌شود، به عمر محبوبش افزوده می‌شود. همچنین به مقایسه ایام زندگی اشاره می‌کند و می‌گوید که همچنان که روز به شب افزوده می‌شود، عمر او و محبوبش نیز به همین صورت است. این نکته بیانگر این است که زمان برای هر یک از آنها به شکل متفاوتی سپری می‌شود.

شمارهٔ  ۶

شمارهٔ  ۷

هوش مصنوعی: از عمر من آنچه کم می‌شود، بر عمر تو افزوده خواهد شد و این جای تعجب نیست.

از عمر من آن چه کاهد ای حور نسب

بر عمر تو افزاید و این نیست عجب

هوش مصنوعی: زمان‌های من و تو مانند شب و روز است؛ روز بر شب افزوده می‌شود و چیزی از آن کم نمی‌شود.

ایام من و تو چون شب و روز بود

بر روز فزاید آن چه کاهد از شب

شمارهٔ ۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده