ابوالحسن فراهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ  ۵۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای آن که غمت بدهر شور اندازد</p></div>
<div class="m2"><p>روی تو بر آفتاب نور اندازد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>میسوزم ازین غم که مگر روی تودید</p></div>
<div class="m2"><p>خورشید که نور را به دور اندازد</p></div></div>

شمارهٔ  ۶۰

ای آن که غمت بدهر شور اندازد
روی تو بر آفتاب نور اندازد
میسوزم ازین غم که مگر روی تودید
خورشید که نور را به دور اندازد

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر از درد و غم ناشی از دوری محبوب سخن می‌گوید. او بیان می‌کند که غم او آن‌قدر عمیق است که حتی نور خورشید نیز نمی‌تواند این احساس را از بین ببرد و از این غم می‌سوزد. در واقع، عاشق آرزومند دیدن روی محبوبش است که بتواند درد دوری را تسکین بخشد.

شمارهٔ  ۵۸

شمارهٔ  ۵۹

هوش مصنوعی: ای کسی که غم تو در دنیا شور و هیجان ایجاد می‌کند، چهره تو مانند آفتاب نور می‌افشاند.

ای آن که غمت بدهر شور اندازد

روی تو بر آفتاب نور اندازد

هوش مصنوعی: از این غم می‌سوزم که شاید روزی تو را ببینم، همانطور که خورشید نورش را پراکنده می‌کند.

میسوزم ازین غم که مگر روی تودید

خورشید که نور را به دور اندازد

شمارهٔ ۵۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده